கவிதைப் பக்கம்

மரணத்தின் வாசனை ~ மலேசிய விமானம்   27.07.2014

.

கணவன் கடிந்து கொண்டான் மனைவியை 

எத்தனை தடவை சொன்னேன்,

அந்த கறுப்புப் பை கவனம் என்று  

மனைவி கவலைப்பட்டாள்,

அடடே அவர் சொல்லியும் நான் மறந்து விட்டேனே...

காதலன் இறுக ஒரு முறைஅணைத்துக்கொண்டான் 

அவளோ அவன் இதழில் அழுத்திப் பதித்தாள்

இன்னும் 10 நாட்கள்  கடற்கரையில்

உன்னை என்னசெய்கிறேன் பார் ரகசியம் பேசினாள் ...

இன்னும் ஒருவன் கண்ணாடியை சரிசெய்து கொண்டு

தொலைபேசி செய்தியில் மூழ்கிப்  போனான்

நாளைய நாள் கண் முன்னே நடமாடியது,

அலுவலகத்தில் முக்கிய மூன்று  சந்திப்பு,

நண்பனை காண வேணும், பழைய கதைகள் பேச வேணும்

அவன் விரும்பும் மதுப் புட்டி வாங்கவேணும் ...     

முதியவர் மனதுக்குள் பேசிக்கொண்டார்,

நேரத்துக்குப் போய்விட்டால் மகனுக்கு சுலபம் 

மருந்துகள் வாங்கவேணும், மனைவியும் பாவம்,

பேரக் குழந்தைகளை கவனிப்பதே  அவள் வேலை

அடுத்த வாரம்  அவளை முருகனிடம் அழைத்துப் போகவேணும்,

உடைந்த மூக்குத்தியும் மாற்றவேணும் ...

  

பாதிரியார் வந்தவரைய்  பார்த்து முறுவலித்தார்,

கையில் இருந்த பைபிளில் தொலைந்து போனார் 

26 அநாதை சிறுவர்கள்,  யார் யார்க்கு என்ன தேசமோ  

கவலையானார், இது பெரும் பொறுப்பு தான்   

நல்லபடியாக எல்லாம் அமைய வேணும்

யேசுவே, கண் கலங்க மனதுக்குள் மன்றாடினார்...

சிறுவன் கணணி விளையாட்டில் சாப்பிட மறுத்தான்,

அன்னை சலித்துக்கொண்டாள் 

அப்பாவிடம் சொல்லி உன்னை என்ன செய்கிறேன்,

பார் சிறுவனுக்கு பயம் காட்டினாள்

அப்பா சிறுவனிடம் பாசமாக கெஞ்சினார்,

முதலில் சாப்பாடு அதன் பிறகு தான் விளையாட்டு ...

உயரமாய் தெரிந்தவர்

சிறுநீர் கழிக்க வரிசையில் போய் நின்றார்,

சாப்பாடு சுவையாய்  இல்லை நொந்து கொண்டார்

எதிரே இருந்த இளம் பெண்ணை பார்த்து ஆனந்தமானார்,

என்ன அழகு இவள் 24 இருப்பாளா ?

பள்ளி நாட்களில் பழகிய ஒருத்தி,

இவளை போலதான் இருப்பாள்,

பழைய நினைவோடு சிறுநீர் கழித்தார் ...

யாரோ ஒருத்தி தலைக்கு மேல் இருந்த

பெட்டியை தட்டி தடவி இறக்கிக்கொண்டு இருந்தாள் 

அதை இங்கு தான் வைத்தேனா,

இல்லை பெரிய பெட்டியில் போட்டேனா,

தலையை சொரிந்தாள்,

போன மாதம் வாங்கிய புகைப்பட கருவி,

கொஞ்சம் கவலையானாள்,

எங்கும் போகாது காலையில் தேடுவோம் நினைத்துக்கொண்டாள்...

கைக் குழந்தை சிணுங்கிற்று,

அம்மா புட்டியில் பாலை ஊற்றி வாயில் திணித்தாள் 

குழந்தை அமிர்தம் கண்டது,

அன்னையை பார்த்து கண்ணை சிமிட்டியது,

பால் வெளியே வழிந்தது

அன்னை குழந்தை முகத்தை கொஞ்சினால், தடவினாள் ,

கனவுகளோடு சஞ்சரித்து  தூங்கிப் போனார்கள்.. 

அழகிய அந்த பெண்

கள்ளம்  கபடம் இல்லாமல் சிரித்தாள்,  

ஓடி ஓடி உபசரித்தாள், சுத்தம் செய்தாள் 

குழந்தைகளுக்கு பரிசு தந்தாள்,

முதியவருக்கு போர்வை தந்தாள்,

விளக்கை அணைத்து வணக்கம் சொன்னாள்,

இன்னும் ஏதும் வேணுமா என்று திரும்ப கேட்டாள்,

அயர்ச்சியோடு பணிவிடை செய்தாள் ..

ஒருவன் வக்கீல், ஒருவன் நோயாளி,

ஒருவன் ஆசிரியன், ஒருவன் படைப்பாளி...

ஒருத்தி மணப் பெண், ஒருத்தி கர்ப்பிணி,

ஒருத்தி சினிமா பிரபலம், ஒருத்தி மூதாட்டி ...

அவர் அவர் வாழ்க்கை, இயந்திரமாய் 

கரையும் பொழுதுகள், எல்லோரும் நல்லவரே ...

எங்கோ ஒரு தேசம், இருள் சூழ்ந்த நேரம்,  

தூரத்தில் இரைச்சல், இவன் தான் முதலில் அவதானித்தான் 

சிறிதாய் வெளிச்சம், அதுவாய் இருக்குமோ,

பரபரப்பானான், செய்தி அனுப்பினான்

அங்கே தாடியோடு இருந்தவன் சுருட்டை பற்ற வைத்தான்,

உள்ளே இழுத்து வெளியே புகையை விட்டான்

உனக்கு பாடம் நான் போதிப்பேன் இன்று,

மனதுக்குள் கருவிக்கொண்டான், 

எழுந்து சென்று கட்டளை இட்டான்,

இயந்திரங்கள் முடுக்கப்பட்டன, 

300 கனவுகளை  சுமந்து வந்த மலேசிய பட்சி நான் ..

சின்னத் திரையில் தெளிவாய் முடக்கப்பட்டேன்     

உஷ்ணம் உணரப்பட ஒளிக் கீற்றுகள் சீரிப்பாய

மரணத்தின் வாசனை மண்ணை தொட்டது,          

அனர்த்தம் நிகழ்ந்தது, அனைத்தும் அதிர்ந்தது

அவள், அவன், பெரியவர், பாதிரி, குழந்தை, காதலன் ....

எல்லோருக்கும் ஒரே புள்ளியில் அஸ்தமனம்,

நான் புள்ளியாய் சிறு புள்ளியாய் பஸ்மம் ஆகிறேன்

மீண்டும் ஒருமுறை செய்தியாய் மாறுகிறேன்..

"Missile downed Malaysia Airlines"  CNN, BBC அலறுகிறது!!

NANTRI yarl.com 

விலகல் -- எம். ரிஷான் ஷெரீப்   06.07.2014

.


அடைமழை பெய்தோய்ந்த
நள்ளிரவுக்கு முன்னரான பொழுதின் வளி
குளிரில் ஒடுங்கிக் கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்க்கும்
பனியை விரலிலேந்தி கடைசிப் பேரூந்திலிருந்து இறங்கினாய்

பகலை விடவும் இருளிடம் இருக்கின்றன
பல்லாயிரம் விழிகள்
அன்று ஒவ்வொரு விழியின் துளியுமிணைந்து
தெருவெங்கும் குட்டைகளாய்த் தேங்கியிருந்ததை
தாண்டித் தாண்டி நீ வந்த காட்சி
இருளின் கறுப்புத் திரைக்குள் மறைந்தது

பட்ட மரத்தின் அடிப்பாகத்தில்
புற்றெழுப்பும் கரையான்களைக்
கொத்த வரும் சாம்பல்குருவிகளை
பொறி வைத்துப் பிடிக்க ஆவலெழும்
வேட்டைக் கதைகளை நீ கொண்டிருந்தாய்

நாம் கதைத்தபடியே நடந்து கடந்த
எனது கிராமத்தின் ஒற்றையடிப் பாதை
வழித்தடங்களிலெல்லாம் அக் கதைகள் சிந்தின
விடிகாலையில்
அக் கதைகளைப் பொறுக்கித் தின்ற சாம்பல்குருவிகள்
தொலைதூர தேசமேகிப் பின்னர் வரவேயில்லை
உன்னைப் போலவே

இருளின் வாசம்   15.06.2014

.

அதிர்ந்து விழும் இரைச்சலை 

அப்படியே விழுங்கி செரிக்கும் 
மௌனத்தை போல 
கடந்து செல்கிறது இரவின் 
இருள் படிந்த வானம் 

வண்ணம் அற்ற வானத்தின் 
நீர்த்த பரப்புகள் 
பெரும் பீதியை தருகிறது 
எவ்வளவு முயன்றும் ரசிக்க முடியவில்லை 

பால்யத்தின் கோர நினைவுகள் 
கோர்வையாய் அணிவகுக்க 
உடலும் மனமும் 
உலுக்கியது போல வெகுண்டு எழுகிறேன் 

அதன் பிடியில் இருந்து தப்புவிக்க 
ஓடி ஒளிந்து கொள்கிறேன் 
கான்கிரீட் சுவர்களுக்குள் 

இழுத்து மூடி கொண்ட 
கதவு இடுக்குகள் வழியே 
கசிகிறது இருள்

 nantri saraladevi.com

அந்த மழை நாள் - செ .பாஸ்கரன்  08.06.2014

.

சாரல் மழையில் நனைந்த காற்று 

குளிரை சுமந்து வருகிறது 

கூரையில் விழும் மழையின் தூறல்கள்  

புதிய சந்தமிசைக்கிறது 

மனது மத்தாளம் கொட்ட 

மழையில் நனைகிறேன் 

அன்று நீ மழையில் நனைந்தபடி 

புன்னகைத்தது போலவே 

புதிதாய் மலர்ந்த பூக்களும்  

புன்னகைத்து நனைகிறது 

நீயும் நனைந்தாய் 

நானும் நனைந்தேன் 

இன்று உன் நினைவுகள் 

மழை நீராய் வழிகிறது.

படுகொலை செய்யப்பட்ட டிமாஷா கயனகியின் கவிதை   ‏ 01.06.2014

.

(சம்பவம் – இலங்கை, எல்பிடிய பிரதேசத்தைச் சேர்ந்த பல்கலைக்கழக மாணவி செல்வி.டிமாஷா கயனகி, தனது கல்வி நடவடிக்கைகளுக்காக கொழும்பு செல்வதற்காக 24.05.2014 அன்று விடிகாலை 3.30 மணிக்கு, எல்பிடிய பஸ் நிலையத்துக்கு வந்தவேளை, அங்கு நின்றிருந்த இராணுவ வீரனொருவனால் அருகிலிருந்த பாழடைந்த கட்டிடமொன்றுக்கு இழுத்துச் செல்லப்பட்டுள்ளார். மாணவி அங்கிருந்து தப்பிக்க முற்பட்ட வேளையில் இராணுவ வீரனால் கத்தியால் பல தடவை குத்தப்பட்ட நிலையில் மரணமடைந்துள்ளார். மோப்பநாயின் உதவி கொண்டு தப்பித்துச் சென்ற குற்றவாளியைக் கைது செய்துள்ள போதிலும், குற்றவாளி இராணுவத்தினன் என்பதால் ‘இராணுவ வீரனது காதலை மறுத்ததால் அவனுக்கு ஏற்பட்ட சடுதியான கோபத்தின் காரணமாகவே கொலை நிகழ்ந்துள்ளது. திட்டமிட்டுச் செய்ததல்ல’ என இராணுவத்தரப்பும், இலங்கைக் காவல்துறையும் சம்பவத்தை மூடி மறைக்கவும், குற்றவாளியைத் தப்பிக்கச் செய்யவும் முயற்சிக்கிறது.)

கடந்த 24.05.2014 அன்று ஒரு இராணுவ வீரனால் படுகொலை செய்யப்பட்ட 21 வயதான பல்கலைக்கழக மாணவி செல்வி.டிமாஷா கயனகி மரணிக்க முன்பு இறுதியாக எழுதிய கவிதை இது.,

எப்போதேனுமொரு நாள் இவையெல்லாவற்றையும்
விட்டுச் செல்லவேண்டியிருக்கும்
எவரும் மகிழ்ச்சியாகச் செல்லும் பயணமல்ல அது
எனினும் அதை
துயரமின்றிச் செல்லமுடிந்தால்
எவ்வளவு நன்றாகவிருக்கும்

அந்நாளில்
நினைவில் வராதோர் அனேகர்
எனினும்
நினைவில் வரக் கூடிய சிலரில்
நீங்கள் இருப்பீர்களென்ற நம்பிக்கை எனக்கிருக்கிறது

நான் மரிக்கும் நாளில் வாருங்கள்
என்னைப் பார்க்கவென்றே வந்துசெல்லுங்கள்
ஒருபோதும் சிந்திராத கண்ணீரில்
ஒரு துளியை விட்டுச் செல்லுங்கள்

இரு விழிகளும் இறுக்கமாக மூடப்பட்டிருந்த போதிலும்
குளிர்ந்த சரீரத்துடனிருந்த போதிலும்
முன்பு பழகியதையெண்ணி
நெற்றியிலொரு முத்தமிடுங்கள்

ஆயிரம் கண்கள் பார்த்திருக்கும்
எனது நற்குணங்களை விமர்சிக்கும்
பதிலாக எதுவும் பேசாது
ஒரு பிடி மண்ணிட்டுச் செல்லுங்கள்

கல்லறையிலிருந்து நீங்கள்
நீங்கிச் செல்கையில்
மாபெரும் தனிமையை நான் உணரக் கூடும் – எனவே
ஒரு பூவை மட்டும் வைத்துவிட்டு
நீங்கள் செல்லுங்கள் திரும்பிப் பாராது

- செல்வி. டிமாஷா கயனகி
தமிழில் – எம்.ரிஷான் ஷெரீப்

யுத்தகால இரவொன்றின் நெருக்குதல்:சிவரமணி 25.05.2014

.

யுத்தகால கோரத்தால் கொல்லப்பட்ட சிவரமணியின் நினைவாக…

மே மாதம் 19ம் ஆம் திகதி 1991 ஆம் ஆண்டு சிவரமணி தற்கொலை செய்துகொண்டார்.

எங்கள் குழந்தைகளை
வளந்தவர்களாக்கி விடும்.
முகமற்ற மனித உடலும்
உயிர் நிறைந்த
அவர்களின் சிரிப்பின் மீதாய்
உடைந்து விழும் மதிற் சுவர்களும்
காரணமாய்
எங்களுடைய சிறுவர்கள்
சிறுவர்களாயில்லாது போயினர்.
நட்சத்திரம் நிறைந்த இரவில்
அதன் அமைதியை உடைத்து வெடித்த
ஒரு தனித்த துப்பாக்கி சன்னத்தின் ஓசை
எல்லாக் குழந்தைகளினதும் அர்த்தத்தை
இல்லாதொழித்தது.
எஞ்சிய சிறிய பகலிலோ
ஊமன்கொட்டையில் தேர் செய்வதையும்
கிளித்தட்டு மறிப்பதையும்
அவர்கள் மறந்து போயினர்.
அதன் பின்னர்
படலையை நேரத்துடன் சாத்திக்கொள்ளவும்
நாயின் வித்தியாசமான குரைப்பை இனம் காணவும்
கேள்வி கேட்காதிருக்கவும்
கேட்ட கேள்விக்கு விடை இல்லாதபோது
மௌனமாயிருக்கவும்,
மந்தைகள் போல எல்லாவற்றையும்
பழகிக் கொண்டனர்.
தும்பியின் இறக்கையை பிய்த்து எறிவதும்
தடியையும் பொல்லையும் துப்பாக்கியாக்கி
எதிரியாய் நினைத்த நண்பனைக் கொல்வதும்
எமது சிறுவரின் விளையாட்டானது.
யுத்தகால இரவுகளின் நெருக்குதலில்
எங்கள் குழந்தைகள்
“வளர்ந்தவர்கள்” ஆயினர்.
-சிவரமணி-

——————————————–
சிவரமணிக்கு…:அஜித் சி. ஹேரத்

சிவரமணிக்கு…:அஜித் சி. ஹேரத்

உன்னிடமொன்றைச் சொல்லும்
தேவை எனக்கிருக்கிறது
எனினும் நான் வாய் திறக்கும்வரை
பார்த்திருந்த அவர்கள் எனது நாவைச் சிதைத்தனர்
உன்னைப் பார்க்கவென
நான் விழிகளைத் திறக்கையில் அவர்கள்
அவற்றைப் பிடுங்கி எறிந்தனர்

அச்சமானது தாய்த் தேசத்தைச் சூழ்கையில்
உனை நான் இதயத்தில் உருவகித்தபடி
போய்க் கொண்டிருந்தேன்
எனைப் பிடித்துக் கொண்ட அவர்கள்
இதயத்தைத் துண்டம் துண்டமாகச் சிதைத்து
உனை என்னிடமிருந்து பறித்துக் கொண்டனர்

அந்தகாரத்துக்குள் பிறந்த நான்
அந்தகாரத்துக்குள் பிறந்த நீ
ஒருவரையொருவர் அறிந்துகொள்வோமென்று ஐயமுற்ற அவர்கள்
இறுதித் தாரகையையும் தூள்தூளாக்கினர்
நிரந்தரமான இருளுக்குள்ளேயே
எங்களைப் பிரித்துக் கொன்றுபோட்டனர்

இப்பொழுது பிணங்கள்
கரையொதுங்குகையில்
நீயும் நானும்
தற்கொலை செய்துகொண்டதாக அறிவிப்பார்கள்

நீ வடக்கிலும், நான் தெற்கிலும்
இன்னும் நிரப்பப்படாத
பொதுக் கல்லறைகள் இரண்டினுள்ளே
வெவ்வேறாக படுத்திருப்போம்

இக் குளிர்ந்த நிலக் கருவறைக்குள்ளே இடைவெளியானது
பிணங்களாலும் இருளினாலும் நிறைந்திருக்கிறது

சிவரமணி, அன்பிற்குரிய சகோதரி
வடக்கிலும் தெற்கிலும்
புதைக்கப்பட்ட அனேகரோடும்
இன்னும் நிறைய நாட்கள்
இங்கு நாங்கள் அமைதியாகச் சாய்ந்திருப்போம்

சகோதர விழிகளிலிருந்து உதிரும்
உஷ்ணக் கண்ணீர்த் துளியொன்று வந்து
எமது குளிர்ந்த நெற்றியை மெதுவாக முத்தமிட்டு
இம் மரணத்தின் தொடர்ச்சி
இத்தோடு முடிந்துவிட்டதென உத்தரவாதமளித்து
எம்மை மீண்டும்
வாழ்க்கையை நோக்கி அழைக்கும்வரை
நாமிங்கு அமைதியாகச் சாய்ந்திருப்போம்

ஏனெனில் மரணத்துக்கு முன்னர்
நீ இவ்வாறு எழுதியிருக்கிறாய்

“ஆனால்
நான் வாழ்ந்தேன்
வாழ்நாளெல்லாம் நானாக
இருள் நிறைந்த
பயங்கரங்களின் ஊடாக
நான் வாழ்ந்தேன்
இன்னும் வாழ்கிறேன்.”

- அஜித் சி. ஹேரத்
தமிழில் – எம்.ரிஷான் ஷெரீப், இலங்கை

முள்ளிவாய்க்கால் தீபம் - தீபச்செல்வன்- 18.05.2014

.

குருதி ஒழுகும் தினங்களால் நிரப்பப்பட்ட வரலாற்றின்

மறக்க முடியாத் தினங்களில்

அடக்கப்பட்ட நினைவிலிருந்து

ஒரு பறவை சிறகுலர்த்திப் பறக்கிறது

உயிர் அழிக்கும் ஞானத்தால்

மயானம் ஆக்கப்பட்ட தேசத்தில்

பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்ட புத்தருக்காய்

குருதி உறைந்த கடலின் மேல்

வண்ணங்கள் பூசப்பட்ட

எலும்புக் கூடுகளுக்குள் ஒளிர்கின்றன தீபங்கள் 

எரிக்க முடியாத நினைவுகள்

குரலற்ற பாடல்களாய் எழ

தீபங்களுக்கு அலைகின்றன ஆன்மாக்கள்.

கொல்லப்பட்டவர்கள் மறைக்கப்பட்ட

நிலமெங்கும் குழந்தையின் புதைகுழியை தேடி 

அலைகிறாள் தாயொருத்தி

தாயிற்கு தீபமொன்றை ஏற்ற முடியாக் 

குழந்தையின் இருதயம் 

தீப்பிடித்து எரிகிறது அனற்காடாய்

சிதைக்கப்பட்ட சமாதிகளின்மீது நடுப்பட்ட

இருள் மண்டிய அரச மரங்களில் வந்தமர்கிறது 

காணாமல்போன துணையை தேடும்

ஆட்காட்டிக்குருவி. 

அழிக்கப்பட்ட முகங்கள்

நட்சத்திரங்களில் தெரிய

நந்திக் கடலில் விழுந்து மிதக்கிறது 

எரிந்து கொண்டிருக்கும் நிலவு.

சுற்றிவளைக்கப்பட்ட முள்ளிவாய்க்காலில்

தீபங்களை சுமக்கின்றன மின்மினிப்பூச்சிகள்.

தீபச்செல்வன்

மே 2014

என்னுள் நிறைந்த என் அம்மா - செ பாஸ்கரன் 11.05.2014

.

எல்லைகளற்ற  மேகக்கூட்டம் போல்
என் அம்மாவின் நினைவுகளும்
நெஞ்சை நிறைக்கிறது

நான் தவழ்ந்து திரிந்தபோது
என் பின்னே நடந்து திரிந்தவள்
நான் நிமிர்த்து நின்றபோது
என்னைத் தொடராதிருந்தவள்

தூரநின்று  அழகை ரசித்தவள்
துயரம் என்று  கண்ணீர் விடுகையில்
அருகில் இருந்து அணைத்துக்கொண்டவள்

எந்தன் விழியாய் என்னுள் ஒளியாய்
கேள்வியும் அவளாய் விடையும் அவளாய்
இருளில் ஒளிரும் இன்ப விளக்காய்
எனக்காய்  எல்லாம் அவளே ஆனவள்

மெய்என்றிருந்த பொய்யை விடுத்து
காற்றில் கலந்து நறுமணம் ஆனவள்
மீண்டும் எழுந்து  மூச்சுக் காற்றாய்
என்னுள் நிறைகிறாள் .

எல்லைகளற்ற  மேகக்கூட்டம் போல்
என் அம்மாவின் நினைவுகளும்
நெஞ்சை நிறைக்கிறது

அன்பு மனத்துடன் வாழ்ந்திடுவோம் !  06.04.2014

.

       [எம்.ஜெயராமசர்மா ... மெல்பேண்]

ஆனந்தம் ஆனந்தம் தோழர்களே - நாங்கள்

ஆடிடுவோம் விளை யாடிடிவோம்

பாடிடுவோம் தினம் பாடிடுவோம் - எங்கள்

பரமன் புகழோங்கப் பாடிடுவோம்

அன்னையை தந்தையை போற்றிடுவோம் - நிதம்

ஆண்டவனின் புகழ் பாடிநிற்போம்

கன்னித்தமிழினை நாம் வளர்ப்போம் - என்று

காலம் முழுதும் உழைத்துநிற்போம்

நல்லதை என்றுமே செய்திடுவோம் - என்று

நாளும் பொழுதும் நினத்துநிற்போம்

தொல்லைகள் செய்வதை விட்டிடுவோம் - நிதம்

தூய மனத்துடன் வாழ்ந்திடுவோம்

வல்லவராக வளர்ந்திடுவோம் - என்றும்

வாய்மையே பேசி நின்றிடுவோம்

நல்லவரோடு இணைந்திடுவோம் - நாளும்

நட்புமலர்ந்திடச் செய்திடுவோம்

சோம்பலைத் தூக்கி எறிந்திடுவோம் - நாளும்

சுறுசுறுப் புடனேயே வாழ்ந்திடுவோம்

தேம்பி அழுவதை நிறித்திடுவோம் - என்றும்

சிந்தனை செய்துமே வாழ்ந்திடுவோம்

மற்றவர் மனம் நோகச்செய்திடாமல் - என்றும்

மகிழ்ச்சியை மற்றவர்க் கீந்திடுவோம்

அற்பக் குணங்களை அகற்றிடுவோம் - வாழ்வில் 

அகந்தையை ஒழித்து நின்றிடுவோம்

ஆண்டவனின் புகழ் பாடிடுவோம் - என்றும்

அன்பு மனத்துடன் வாழ்ந்திடுவோம்

வேண்டும் வரமெல்லாம் தந்திடுவான் - எங்கள்

விண்ணில் உறைகின்ற வேதப்பொருள்

காலத்தின் முடிவு --ர.பாரதி  30.03.2014

.

எத்தனை வேதனைகள்என்னைப் பெற்றெடுக்கும்போது பெற்றிருப்பாள்…

எத்தனை பொய்கள்என்னைச் சாப்பிட 

வைக்க சொல்லியிருப்பாள்…

எத்தனை தாலாட்டுகள்

என்னைத் தூங்கவைக்கப் பாடியிருப்பாள்…

எத்தனை துயரங்கள்

என் படிப்பிற்காக அனுபவித்திருப்பாள்…

எத்தனை சாபங்கள்

என்னை ஏசியியோருக்கு விட்டிருப்பாள்…

எத்தனை போரட்டங்கள்…

என்னை நன்றாக வளர்க்கக் கடந்திருப்பாள்…

எத்தனை அறிவுரைகள்

என்னை நல்வழிப்படுத்த சொல்லியிருப்பாள்…

எத்தனை வேண்டுதல்கள்

என்னை மகிழ்ச்சிக்காக் கடவுளிடம் வேண்டியிருப்பாள்..

இத்தனையும் எனக்காகப் பட்டவள்

இத்தனையும் எனக்காகச் சொன்னவள்

இத்தனையும் எனக்காகக் கேட்டவள்

இன்றோ….

ஆதரவற்று முதியோர் இல்லத்தில்

நிம்மதியின்றி இருக்கிறாள்..

இதுதான் காலத்தின் முடிவாயின்

நாளை என் பாசப்பிள்ளையால்

என் நிலையும் இதுதானோ..??

ர.பாரதி

மூன்றாமாண்டு வணிகவியல்

கே.எஸ்.ஆர் மகளிர் கலை அறிவியல் கல்லூரி

திருச்செங்கோடு

குடியும், பெண் விடுதலையும் -மகளிர் தின கவிதை  02.03.2014

.

சுமங்கலியாக இருக்க நீ அமங்களியாக வேண்டுமா?
குடியும், குடித்த பின் அடியும் வாங்கப் பிறந்தாயா?
குடியுடன் கூடிக் கூடி குழந்தை பெறப் பிறந்தாயா?
குற்றியுரும், குறவயிருமாய் இருக்கத்தான் பிறந்தாயா?
அண்டி வாழ்ந்து உன் வாழ்கை தனை துறந்தாயா?
வாழப் பிறந்த சூட்சுமம் ஒன்றை மறந்தாயா?

விழித்தெழும் நேரம்,
இது தான் பெண்ணே;
உன் குழந்தைகளையும்,
அதுபோல் ஆக்காதே கண்ணே.

நீ படிக்க வில்லை, ஆனால்
வாழ்க்கைப் பாடமுமா,
இன்னும் படிக்கவில்லை?

விடியும் வரை காத்திருக்காதே,
விரைந்திடு விடியலைத் தேடி,
உன் விடுதலை நாடி,
நன்மைகள் கோடி -
உனக்கும் உன் குழந்தைகளுக்கும்.

சமர்ப்பணம்:

உலக பெண்கள் தினம் என்றே அறியாத,
படிக்காத, பாமர, பாரதப் பெண்ணுக்கு.

Nantri indusladies

குளிரவன் போவதெங்கே? - கவிதை 23.02.2014

.

அதோ… குளிரவன்!

தூரத்து மலைமுகட்டு மரங்களுக்குப் பின்னே

மெளனமாய்ப் பதுங்கி நழுவிப் போவதெங்கே?

வசந்தமென்னும் பருவப்பெண் பச்சையம் பூசி

ஓடைக் கண்ணாடியில் ஒப்பனை செய்வதை

வழியில் பார்த்தவன், வெளிறிய தன் முகத்தை

வேறுதிசையில் திருப்பிக்கொண்டு

திரும்பிப் பாராமல் போகிறான்.

ஆனால் எனக்குத் தெரியவேண்டும்

அவன் சென்ற வழி எதுவென்று…

அவனைக் கண்டுபிடிக்க இதுவரை

எவரும் முயன்றாராவென்று…

இடிமுழக்கத்தால் விண்ணுக்கு இழுத்துவரப்பட்டு

மேகப் பஞ்சணையில் துஞ்சவைக்கப்பட்டிருக்கிறானோ?

சமுத்திரத்துக்குள் சென்றிருப்பானாயின்

சதிராடும் அலைகளால் சுழற்றியெறியப்பட்டிருப்பானோ?

அலைக்கழிக்கப்பட்டு ஆறாத ரணங்களுடன்

உயிர் ஊசலாடியபடி கரையோரம் ஒதுங்கி

காட்சியளிக்கிறானா மீனவர் எவருக்கேனும்?

ஆளரவமற்றத் தீவொன்றில் அசைவற்று

விறைத்துக் கிடக்கிறானா எங்கேனும்?

சாம்பல் நிறத் தலையைக் கவிழ்ந்தபடி

நித்தமும் சூரியன் மறையும் நீலமலைகளுக்கப்பால்

எவருமறியாப் பொழுதுகளில் சென்று

கல்லறையொன்றைத் தோண்டுகிறானோ?

தன் வெளிர்வண்ண ஆடையுடன்

தானே வெட்டிய கல்லறைக்குழிக்குள்

கரங்களை மார்பில் கோர்த்தபடி படுத்துக்கொண்டு

“என் மறைவுக்காய் கண்ணீர் சிந்துவார் யார்?

மாறாய் மகிழுமே வசந்தத்தின் வருகையால் ஊர்!

என்றெண்ணி மருகுகிறானோ?

ஐயோ… குளிரவனே…

என் கண்கள் சிந்துகின்றனவே கண்ணீர்,

உனக்கு மகிழ்வளிக்கப் போதுமானதா

ஒரு குழந்தையின் கண்ணீர்?

வசந்தம் தொலைவில் வரும்போதே

உன் ஆடைநுனியை இறுகப் பற்றிக்கொண்டு

உன்னை அழைத்தபடியே தொடர்ந்தேன்.

உன் கரங்களில் முத்தமிடுகிறேன்.

உன் வேதனையைப் புரிந்துகொண்டேன்,

தொய்ந்துபோன உன் தலையை இதமாய்த் தடவுகிறேன்.

ஓ…. என்னால் பாட இயலாது…

குளிரவன் இங்கே வெளிறிச் சாகிற வேளையில்

வசந்த கானமிசைத்திட என்னால் எப்படியியலும்?

Nantri Keethamanchari 

ஆன்ம தாகம் - -க. கணேசலிங்கம்  26.01.2014

.

நீண்டு  பரந்த  கடலினை – நான்

நீந்திக்  கடக்க  விழைகிறேன்

ஆண்டுகள்  போயின  ஆயினும் - பெரும்

ஆழியை  நீந்த  முயல்கிறேன்!

பொங்கும்  உணர்வுகள்  மோதிடும் - எழில்

பூத்த  கனவுகள்  ஆடிடும்

நுங்கு  நுரைக்கடல்  மீதிலே - எனை

நோக்கி  அலைகளும்  சாடிடும்!

வெள்ளை  மணற்கரை  தன்னிலே - கடல்

வெண்ணுரை  சிந்திநின்  றாடிடும்

கொள்ளை  அழகு  குலவிடும் - அந்தக்

கோலம்  கலைந்துபின்  னேகிடும்!

வானத்து  வெண்மதி  தண்ணொளிக் - கதிர்

வண்ணக்  கரங்களை  நீட்டிடும்

கானம்  இசைத்துக்  கடலலை - நிலாக்

காதலில்  வீழ்ந்து  புரண்டிடும்!

காதல்  வெறிகொண்ட  பேரலை - இரு

கண்கள்  மறைத்தெனைச்  சாடிடும்

ஏதும்  வழியின்றி  வீழுவேன் - இடர்

எய்திடும், பின்னரும்  நீந்துவேன்!

சிந்தும்  நுரைகளில்  மேல்விழுந்(து) – ஒளி

சேரும்  பொழுதினில்  தென்படும்

விந்தை  நிறங்களின்  ஓவியம் - எழில்

விஞ்சு  வடிவங்கள்  காட்டிடும்!

காணும்  வடிவங்கள்  எத்தனை? – முன்பு

கண்ட  வடிவங்கள்  எத்தனை?

ஆணெனப்   பெண்ணெனக்  கூடியே - இங்கு

ஆடிய  ஆட்டங்கள்  எத்தனை?

எத்தனை  நாடகம்  கண்டனன்? - இங்கு

எத்தனை  மேடைகள்;  கண்டனன்?

நித்தமும்  ஆடிடும்  நாடகம் - இந்த

நீணில  மீதென்று  நிற்குமோ?

உள்ளக்  கடலலை  மோதிடும் - அதில்

உள்ளவை  வெண்ணுரை  யாகிடும்

நள்ளிரு  ளாகிய  வேளையில் - உயிர்

நல்லொளி  காணத்  துடித்திடும்!

நீண்டு  பரந்த  கடலினை – நான்

நீந்திக்  களைத்தின்று  செல்கிறேன்!

ஆண்டுகள்  எத்தனை  போயினும் - இந்த

ஆழியை  வென்றிட  நீந்துவேன்!

வேட்டை! ---கவிதை -மப்றூக்  05.01.2014

.

சில பாடல்கள் சில முகங்களை ஞாபகப்படுத்தும், சில முகங்கள் சிலபாடல்களை ஞாபகப்படுத்தும். ஆனால், இப்போதெல்லாம் கேட்கும் எல்லாப்பாடல்களும் உன்னையே ஞாபகப்படுத்துகின்றன.

ஆனாலும், சந்தோசப்பாடல்களில் வெட்கத்துடன் தலைகாட்டி விட்டு மட்டுமே செல்லுகின்ற நீ, சோகப்பாடல்களிலோ சீவியம் நடத்துகின்றாய்!

உன் காதல் கடிதங்களில் கூட, அதிகமாய் நீ அனுப்பி வைத்ததெல்லாம் கண்ணீரைத்தானே!
 பாலைவனைத்தில் தனித்தலையும் பசிகொண்டதொரு ஒட்டகம் மாதிரி, உன்னைத் தேடியலைகிறேன். நிழலாய்க் கூட நீ வருகிறாயில்லை?

காதல் இத்தனை சுயநலமிக்கதென்றால் உன்னைச் சந்தித்திருக்கவே மாட்டேன்!

உண்மையில் இந்த வலியை காதல்தான் தருகின்றதா இல்லை நீ தருகிறாயா?

ஓடி ஒளிய இடமற்றதொரு பரந்த வெளியினில்,  கழுகளால் விரட்டப்படும் ஒரு கோழிக்குஞ்சு போல், உன் நினைவுகளால் நான் வேட்டையாடப்படுகின்றேன்!

எரிகிறது என் இரவுகள்! நீயோ பனிப்பூக்களோடு விளையாடிக் கொண்டிருப்பாய்!

நீ சிரித்தது, நீ சினந்தது
நீ அழுதது, நீ அணைத்தது
ஒற்றை வார்த்தை சொல்லாமல்
நீ மறைந்தது, மறந்தது
இதில் – எதை
காதல் என்கிறாய்??        

காற்றுக்கு வந்த சோகம் --சு.வில்வரெட்னம்.  24.11.2013

.

முழுவியளத்துக்கு
ஒரு மனுவறியாச் சூனியத்தைக் கண்டு
சூரியனே திகைத்துப் போன காலையிலிருந்து
இப்படித்தான்
உயிர்ப்பிழந்து விறைத்த கட்டையெனக்
கிடக்கிறது இக்கிராமம்.

கிராமத்தின் கொல்லைப் புறமாய்
உறங்கிய காற்று
சோம்பல் முறித்தபடியே
எழும்பி மெல்ல வருகிறது.
வெறிச்சோடிய புழுதித்தெரு,
குழம்பிக் கிடக்கும் சுவடுகள் மேலாய்
சப்பாத்துக் கால்களின் அழுத்தம்,
காற்றுக்கு குழப்பமாயிருந்தது.

முற்றங்கள் பெருக்கும் ஓசைலயம்
பாத்திரங்களோடு தேய்படும் வளையல் ஒலி,
ஆச்சி, அப்பு, அம்மோயென
அன்பொழுகும் குரல்கள்-
ஒன்றையுமே காணோம்.

என்ன நடந்தது?
ஏனிந்தக் கிராமம் குரலிழந்து போயிற்று?
திகைத்து நின்றது காற்று
தேரடியில் துயின்ற சிறுவன்
திருவிழாச் சந்தடி கலைத்திருந்தமை கண்டு
மலங்க விழித்தது போல.




திறந்த வாசலினூடே வீட்டுச் சொந்தக்காரனென
சுதந்திரமாய் நுழைகிற காற்று
இப்போ தயங்கியது.
தயங்கித் தயங்கி மெல்ல
ஓர் வீட்டுவாசலை எட்டிப் பார்த்தது.
ஆளரவமே இல்லை.

இன்னுமொரு வாசல்; இல்லை.
இன்னும் ஒன்று; இல்லை.
இன்னும் ஒன்றை எட்டிப் பார்க்கையில்
இழுத்துப் பறிக்கும் மூச்சின் ஓசை.
சற்றே கிட்டப் போனது.
வாசற் படியிலே

வழுக்கிக் கிடந்தது ஓர் முதுமை.
ஊன்றுகோல் கையெட்டாத் தொலைவிலே.
இழுத்துப் பறிக்கும் மூச்சினிடையே
எதையோ சொல்ல வாயெடுக்கவும்
பறிபோயின சொற்கள்.
பறியுண்ட மூச்சு
மடியைப் பிடித்து உலுக்குவதாய்
காற்று ஒருகால் நடுங்கிற்று.

பதற்றத்தோடே
படலையைத் தாண்டிப் பார்த்தது
தூக்க எடுக்க துணை கிடைக்குமாவென்று.
ஆருமே இல்லை.

காற்றென்ன செய்யும்?
ஒப்பாரி எழுந்தால் ஏந்தியெடுத்து
ஊரின் காதிலே போடும்.
ஒரு குரலின் உரைசலும் இல்லையே.
உண்மையிலேயே
காற்றிற்கு அழுகை முட்டிக்கொண்டு வந்தது.

பக்கத்திருந்து உறவுகள்
பால் பருக்க,
கால் பிடிக்க,
கை பிடிக்க
,தேவாரம் ஓத,
கோலாகலமாய் பிரிகின்ற உயிர்
அநாதரவாய்,
அருகெரியும் சுடர் விளக்கின்றி
பறை முழக்கமின்றி, பாடையின்றி.....
அட, சாவிலும் கூட ஒரு வாழ்விருந்த கிராமம் இது.
காற்று பரிதவித்தது.
"எங்கே போயின இதன் உறவுகள்
?"ஒன்றும் விளங்காமல் அந்தரித்தது.
அதற்கெங்கே தெரியும்?
காற்றுறங்கும் அகாலத்தில்தான்
மூட்டை முடிச்சுக்களோடு மக்கள்
கிராமத்தை ஊமையாய் விட்டுப்போன கதை.

ஒரு பெருமூச்சை உதிர்ந்தபடி
மீண்டும் உள்ளே நுழைந்தது.
முதுமையினருகில் குந்தியிருக்கும்
இன்னொரு கூனற்கிழமாய் தன்னைப் பாவித்திருந்து
பிறகெழுந்து
சேலைத்- தலைப்புள் வாயைப்புதைத்தபடி
வந்தது வெளியே.

வீதியில் தலைநீட்டிய முட்செடியன்றை
வேலியோரமாய் விலக்கியபடியே
மெல்ல நடந்தது காற்று
சொல்லிக் கொள்ளாமல் போன புதல்வரைத் தேடும்
சோகந் தாளாத தாயைப் போல.

28.07.1993

சு.வில்வரெட்னம்.

கோடையின் கொடுமை - செ பாஸ்கரன்  03.11.2013

.

பருவ காலங்கள் பலகண்டு
மகிழ்ந்திருந்த என் மனது
கோடைகாலத்தின் வருகை கண்டு
குதூகலிக்கவில்லை
வந்த வேகத்தில் வாரி அணைத்து
வாயில் போட்டது
தீநாக்கின் திமிங்கிலங்கள்
நேப்பியன் நதியும்
வானுயர்ந்த மலைகளும்
தீநாக்கின் தழுவலினால்
கருகிச் சிதைந்தது
ஆயுத அரக்கனால் அகதியாகாத
என்நாட்டு மக்கள்
தீ அரக்கனின் தீண்டுகையில்
குடியிருக்க குடிலற்றுப்போனார்கள்
நெருப்பரக்கனின் பெருமூச்சு
காற்று வெளியெங்கும்
புகையாய் எழுந்தாட
கோபத்தில் கதிரவனும்
கொப்பளித்து சிவந்து நின்றான்
கோடை வருகையின் பொல்லா முகத்தை
பொருட்களின் அழிவோடு மட்டுமல்ல
வீடுகளின் எரிவோடும்
பார்த்து கண்ணீர் விடுகின்றோம்.

இன்னும் எப்போ பூ பூக்குமோ?? -கவிதை  27.10.2013

.

உன் மெளனமும்
என் மெளனமும்
இன்னும் எப்போ
பூ பூக்குமோ?

காதல் செய்யும் என் கனவாய் நீ
கண்கள் கொல்லும் காட்சி காதல் செய் நீ

பனியில் - நீ
கனியா

நெஞ்சோரம் சாய்வாய்

மொட்ட விழ்ந்த கள்ளி
சட்டென்று எள்ளி
நகைகொண்டாய் உயிரில்

பயிர் கொண்ட கள்வா
உறவாட வருவாய்
பலநாள் என்னெதிரில்

மனசென்னும் இசையில்
விசைகொண்ட ராகம்

மனசென்னும் இசையில்
விசைகொண்ட தாளம்

மணவாளா மதுரங்கள் வீசும்
பூவாய் நீ
எனைக்கொள்ள
உடன் வந்து தீ மூட்டு

கைநீட்டி நீயும்
முத்தங்கள் தந்து
கடந்தாய் கனவில்

கைநீட்ட நானும்
விட்டுத் தள்ளி நீயும்
கட்டி அணைத்தாய் குளிரில்

சொல்லாத சொல்லும்
கால்கொண்ட பூவாய்

சொல்லாத சொல்லும்
நடமாடி என்னோடு வா வா
உயிர்சேர்ந்து
பொருள் தேடும்
பொன்னான நேரம் இது

nantri sidaralkal.blogspot

இருள் - சேரன் கவிதை  20.10.2013

.

பாட்டற்றவர்கள் இருளைத் தேடியலைந்தபோது
வழி தவறி நான் இருந்த கடலோரம் வந்த மூன்று நூறு
குழந்தைகளின் உலர்ந்த கண்ணீரில் தாயைத் தேடிக்
களைத்த சுமைதாங்கிப் பாரம் முடிவிலியாய் தொடருமென
எல்லோர்க்கும் தெரிந்தாலும் ஒருவருமே இதனை எதிர்
பார்க்கவில்லை என்ற போலி அறிக்கைகளின் காயாத மையையும்
கயமையின் நிழலையும் நீங்கள் அறியாவிட்டாலும்
கவிஞன் அறிவான் கதை.
நந்திக்கடல்
எல்லாத் திசைகளிலும்
காலாட்படை முன்னேறுகிறபோது
அங்குலம் அங்குலமாக
நிலம் மறைந்தது
நிலக்காட்சி கருகியது
மௌனத் திரைப்படத்தில் ஓலம் எழுப்புகிறது
மக்கள் பெருந்திரள்
செல்லும் இடம் எங்கே?
கடல்மடியும் கடற்கரையும்
துணை நிற்கும் எனச் சென்றோரின்
கண்முன்னே
குறுகித் தெறித்து மறைந்தது

கடல்
தொலைபேசி அழைப்பு
வெள்ளைக்கொடி கைகளில் ஏந்தி விட்டோம்
அழைப்போம் காத்திருங்கள்
என்று சொன்னவரின்
அழைப்பைக் காணவில்லை
சூரியன் மெல்ல மெல்ல எழுகிறபோது
இருள் பரவுகிறது
வலியின்றி இறக்கும் இன்பம் கிடையாமல்
குருதி பெருக மூச்சிழக்கும்
நண்பர்களை இன்னொரு முறை பார்க்கிறோம்
காடுவரையும் கடைசிவரையும்
செய்மதித் தொலைபேசி
தொடர்ந்து வந்தாலும்
இதுதான் உங்களுக்கான எனது
இறுதி அழைப்பாகும்
சென்று வருகிறோம்.
அறம் பாடியது
நெல்லும் உயிரல்ல
நீரும் உயிரல்ல
முல்லை நிலத்தில் அலைந்து உழன்றவரை
கொல்லும் எறிகணைகள் கூட்டாக வீசியவன்
மன்னாதி மன்னனென
மார்தட்டிக் கொள்கின்றான்
எண்ணிக்கை யாருக்கு வேண்டும்?
மொழியால் அமைந்த நிலம்
எனச்
சங்கத் தமிழோடும்
செம்மொழியின் வனப்போடும்
புதைகுழிக்குள் போனவர்கள்
நாங்களன்றோ?
குழந்தைகளின் மென்கரத்தை
அரிந்து
நெருப்பில்
எறிந்தவனுக்குத் தாம்பூலம் தந்து
தாலாட்டுப் பாடி
கால்கள் வருடி
தலைமயிருக்கு நிறம் தீட்டி
அவன் பேழ் வயிறை வழிபட்ட
அப்பாலும் அடிசார்ந்தார்
இப்பாலும் இருப்போர்கள்
முப்பத்து முக்கோடி படையினர்கள்
எல்லோரும்
பட்டழிவதன்றி
வேறென்ன கேட்கும்
என் கவிதை?
மகன் - மகள்
மகள்,
உன் கோபத்தில் நான் யாரைக் காண்பது?
நடு இரவில்
காரணமில்லாமல் உன் புன்சிரிப்பு
தூக்கத்தில் மலர்கையில்
அது யாருக்காக?
மகன்,
உனது வேகத்தைக் குறைக்க
ஒரு கவிதையை நான்
குறுக்கே வீசலாமா?
பொங்கிப் பெருகும்
உன் வலு
என் நூலகத்தைப் பொடியாக்கும்
மந்திர வித்தைக்கு
நான் என்ன செய்ய?

காலச்சுவடு பதிப்பக வெளியீடாக 2012 ஜனவரி புத்தகக்காட்சியில் வெளிவரவிருக்கும் சேரனின் காடாற்று என்னும் கவிதைத் தொகுப்பில் இடம்பெற்றுள்ள கவிதைகள் இவை.

புரட்சி செய் !! புரட்சி செய் !! 13 10 2013

அகிலமாளும் ஆற்றலுடையவள் 
அஞ்சியதால் தானோ ? உனை 
அழிக்கிறார்கள் கருவிலே - நீ 
அறியாமையை நீக்கி !! 

அணுவைப் போல பிளந்து 
ஆற்றல் பிழம்பாகி 
அந் நயவஞ்சகர்களை பொசுக்கி 
ஆளுமை புரட்சி செய் !! 

கருக்கலைப்பைக் கடந்தாலும் 
கள்ளிப் பாலாபிசேகமிட்டு 
கொல்லுகிறார்கள் உன்னோடு உன் 
குலத்தின் ஈராயிரம் சிசுவையும் !! 

அறிவெனும் ஆயுதத்தை தீட்டி 
அக்கயவர்களின் சிரத்தை சீவி 
அறிஞர்களை மிஞ்சுமளவு ஆராய்ந்து 
அறிவியலிலே புரட்சி செய் !! 

கழிவாக கழிவறையிலும் 
குப்பையாக குப்பையிலும் 
கொன்று வீசுகிறார்கள் பிரம்மனின் 
குழந்தை நீயென அறியாதோர் 

உலகமில்லை நீயில்லையெனில் 
உடைத்தெறி அடக்குமுறையை 
உனக்கோர் பாதையில் அயராது 
உழைத்து தொழில் புரட்சி செய் !! 

மலர்ந்து மங்கையானதும் 
மனித தசைத் தின்னிகள் 
மலரின் கற்பை கொத்தி 
மயானத்தில் புதைக்கிறார்கள் !! 

நவீன கலையறிந்து அந்த 
நச்சு நாகங்களை 
நறுக்கி கழுகுக்கு கூறிட்டு 
நல்லதொரு வீரப் புரட்சி செய் !! 

வீட்டிலே அடிமையாக்கி 
விலைப் பேசி விலங்கிட்டு 
விடுதலையில்லா கைதியாக 
விற்கிறார்கள் திருமணத்தில் !! 

சிறைவாசியாகவே சாகாதே 
சுயநலவாதிகளை சூறையிட்டு 
சீறிப் பெண்ணடிமையை ஒழித்து 
சுதந்திர புரட்சி செய் !!! 

--தொடரும் -- 

அநீதி நடக்கும் பொழுது எல்லாம் 
'அடங்க மறு அத்து மீறு' என்ற அண்ணன் பகத் சிங் வழியில் அடுத்த படைப்பிலும் சமூக புரட்சியை தொடருவோம் !!!!

Nantri:eluthu.com

தந்தையர் தினம் - செ. பாஸ்கரன்   8-15 sep 2013

.

காத்திருந்து
தந்தை கண் விழிக்கும் போதினிலே
Bed காபி தந்து
ஹாப்பி பாதேஸ் டே
என்று பிள்ளைகள்
குரல் தரும் போது
எல்லாம் மறைந்துவிடும்
துயரம் கவலை
மனதை விட்டு அகன்றுவிடும்
சோம்பிக் கிடந்த மனது - இப்போ
வீணை இசை மீட்டும்
பிள்ளைகளை அருகிழுத்து
கட்டி அணைக்கயிலே
தந்தை மனம்
வானவெளியில் சிறகடிக்கும்

நாமும் தந்தையர் தினம்
பார்த்திருக்கிறோம்
இல்லாத தந்தைக்கு
நிலவொளிந்து
வானம் கறுத்திருந்த
அமாவாசை நாளொன்றில்
சாதம் படைத்து
காக்கைகளை வரவழைத்து
சோகம் சுமந்த நெஞ்சோடு
நம் தந்தையர் தினம்
வந்துபோன நாட்கள்
நினைவில் வருகிறது



வாழும்போது
செய்யாத சடங்குகளும்
வகை வகையாய்
படையல்களும்
இறந்துவிட்ட
தந்தையர்க்கு

நாமோ வாழும் போதே
வாழ்த்தப்படும் தந்தையர்கள்
குழந்தைகளின் வாய் மொழியில்
வாழ்த்தப்படும் தந்தையர்கள்
வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம்
இன்று நமக்காய்
ஒரு தந்தையர் தினம்.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

முட்டையிடும் பெட்டைக்கோழி! -கவிஞர் வாலி

இங்கே நான் 
வண்ணமொழிப் பிள்ளைக்குக் 
தாலாட்டும் தாய்; 

அங்கே நான் 
விட்டெறியும் எலும்புக்கு 
வாலாட்டும் நாய்! 

மேலும்… 

எந்தப்பா சினிமாவில் 
எடுபடுமோ? விலைபெறுமோ? 
அந்தப்பா எழுதுகிறேன்; 
என்தப்பா? நீர் சொல்லும்! 

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
                  
அகிலன் கவிதை 5.09.2010


.
துவக்குகளின் நிழல்களிலிருந்து

தப்பித்தேயாக வேண்டும்
அவனைத் துவக்குகள்

ஒரு நாள் மறித்தன

அவனுக்காக தாங்கள் காத்துக்கொண்டிருப்பதாகச் சொல்லின

அவன் புத்தகங்களும்

அதையேதான் சொன்னதாய்ச் சொன்னான்

தங்களைப் பற்றியும்

புத்தகங்கள் இருப்பதாய் துவக்குகள் சொல்லின

என் எட்டாம் வகுப்பு புத்தகத்தில்

உங்களைப் பற்றி இல்லையே என்றான் அவன்..

‘சரி சரி போ போ’

அவனை அனுமதித்தன துவக்குகள்
அம்மா அவனிடம்

துவக்குகளின் கொலைகள் குறித்துச் சொன்னாள்.

துவக்குகளின் நல்லவை தீயவை

என்கிற பேதம் கிடையாது.

அவை அறிந்தது கொலை மட்டுமேயெனச் சொன்னபோது

அம்மாவின் வெறும் நெற்றியில்

துவக்குகளின் மொழி எழுதப்பட்டிருப்பதை இவன் பார்த்தான்.

துவக்குகளைவிடவும்

புத்தகங்கள் மேலானவையென்றும்

புத்தகங்களின் மூலமும்

புதிய திசைகளைத் திறக்கலாம் என்றும்

அம்மா சொன்னாள்.

அவன் துவக்குகளைவிடவும்

புத்தகங்கள் மேலானவைதான் எனச் சொல்லிக்கொண்டான்.

அம்மா துவக்குகளோடு

கெஞ்சிப் பார்த்தாள்.

துவக்குகள் அம்மாவையும்

குறிபார்த்தன..

அம்மா பைத்தியமாய்த் தெருக்களில் அலைந்தாள்..

துவக்குகள்

மேலும் புதிய அம்மாக்களைத் தேடிப் போயின..


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx





                        ஆண்கள் அறிக ! - கவிதை - தாமரை

காதல் சொல்லும் கணத்தில்கூட


முதல் காதலிக்கான கவிதை

வாசிக்கபடுகிறது.



கல்யாணத்துக்கு நெருங்கும்

பழுத்த காதலிகளிடம்

இன்னும் வயதுக்கு வராத

உங்கள் தங்கையின்

திருமணத்தைப்பற்றிப் பதறுகிறீர்கள்...



உங்களை நம்பி ஓடி வந்து

மாலை மாற்றிக்கொண்டவளிடம்

'என் அம்மாவைவிட்டு

வந்துவிட்டேனே' என்று

புலம்புகிறீர்கள்....



அடுப்படியில் வெந்து விறுவிறுக்க

மனைவி தயாரித்த மணத்தக்காளிக் குழம்பை

உறிஞ்சிக்கொண்டே,

'என் அம்மா வைத்தால்

ஊரே மணக்கும்' என்கிறீர்கள்...



'என் மனைவிக்கு மிகவும் பிடித்தது

மல்லிகைப் பூ' என்று

கைம்பெண்ணிடம் பூ வாங்கும்போது

முணுமுணுக்கிறீர்கள்....



வாழ்வின் விளிம்பில்

ஊசலாடிக்கொண்டு இருப்பவளிடம்

எப்படி உங்கள் பெண் குழந்தைகள்

தேவதைகளாக இருந்து

உங்களைக் காக்கிறார்கள்

என்று வியக்கிறீர்கள்...



மரணப் படுக்கையில் இருப்பவளிடம்

உங்கள் மனைவி பிரசவத்தில்

பிழைத்த கதையையும்

விபத்தில் சிக்கியவளிடம் உங்கள்

குருதிக் கொடையால் கண் விழித்த

கல்லூரிப் பெண்கள்பற்றியும்

விவரிக்கிறீர்கள்....



பிள்ளையற்றவளிடம் உங்கள்

பாட்டி பெற்ற பதினாறைப்

பட்டியலிடுகிறீர்கள்....



நாட்டியக்காரியின் வீட்டை

நாடி வந்துவிட்டு

அவள் காலை நக்கிகொண்டே

உங்கள் வீட்டு 'குத்து விளக்கை' எண்ணிக்

கண்ணீர் உகுக்கிறீர்கள்...



காதலோடு நீகள் பேச ஆரம்பிக்கும்

ஒரு பொழுதேனும் இடைமறித்து

'அந்த மகிழம்பூ மரத்தடியில் வைத்து

மகேந்திரன் கொடுத்த முத்தத்துக்கு

ஈடாகாது எதுவும்' என்று

சொல்ல வேண்டும்.



கண்ணகிகளை மாதவியாக்கும்போது

நீங்கள் நகுலன் அல்லது

சகாதேவனாகிறீர்கள்.



இடம் பொருள் ஏவலற்றுப்

பிற பெண்களைப்பற்றிப் பேசும்

ஆண்கள் அறிக,

உங்களுக்கான முத்தம்

வேறொரு உதட்டில்

இடப்பட்டுவிட்டது.!





xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx



                                                                 ஓர் மடல்

நெலும் கவி, லீ கெளி, ஒலிந்த கெளி


இங்கும் இல்லாமலில்லை அம்மா

ஆனாலும் அவற்றை மாற்றி மாற்றி

புதிது புதிதாய்ச் செய்கிறார்கள்



விழாக்களும் இப்பொழுது அதிகமென்பதால்

காட்சிகள் தொடர்ந்தபடி உள்ளன

உறக்கமேயில்லாமல் இரவு முழுதும் ஆடுகிறேன்

காலையில் ஒத்திகைக்கு ஓடுகிறேன்



உடலழகு தொலைந்துவிடுமென்று

இரவுணவையும் தருகிறார்களில்லை

இளம்பெண்கள் பத்துப் பேர் நாம்

அவர்களறியாமல் தேனீர் தயாரித்துக் கொள்கிறோம்

பாடல் ஒளிப்பதிவுகளுக்குப் போனால்

ஆயிரம் ரூபாயளவில் கிடைக்கும்

மேலதிகமாக ஆனாலும்

மூட்டுக்களிலும் முதுகெழும்பிலும் வலியெடுக்கும்

புதிய நடனமொன்றின் மெல்லிய ஆடையில்

கவரப்பட்ட செல்வந்தனொருவன்

பரிசுகள் தந்திட அழைக்கிறான்

நான் முடியாதென்றே மறுத்து வருகிறேன்

விழா நாட்களில் எனக்கு எனது

அம்மா சொன்னவை நினைவில் எழுகின்றன

உண்மைதான் சில விழிகளில்

பெரும் அந்நியத்தைக் காண்கிறேன்
ஒன்பது நாட்களுக்குக் காட்சிகள் தொடர்ந்திருக்க

நேற்றென்னை அந்த வருத்தம் பீடித்தது

ஆனாலும் அதனைக் கவனத்தில் கொள்ளாமல்

வீட்டைப் பற்றி எண்ணி எண்ணியே ஆடினேன்
அம்மாவின் மருந்துகளையும்

அப்பாவின் திதிக்கான பொருட்களையும்

வாங்கத் தேவையான பணத்தை இதோ அம்மா

இந்தக் கடிதத்துடனேயே அனுப்பியிருக்கிறேன்

சிகரங்களேறி உலகையே வென்றெடுத்து

எப்பொழுதேனும் மகள் வருவாளென

வேலிக் கம்பில் கைகளை வைத்தபடி அம்மா

பார்த்திருப்பது எனக்குத் தெரிகிறது
* நெலும் கவி, லீ கெளி, ஒலிந்த கெளி - கிராமிய ஆடல், பாடல்வகைகள்
பின்குறிப்பு - பெரும்பாலானோர் அறிந்திராத மிகவும் அரிதான அனுபவமொன்று இக்கவிதையில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. நகரத்தின் நாட்டியக் குழுவொன்றில் தனது நடிப்புத் திறனை வியாபாரமாக்கிக் கொண்டிருக்கும் இப் பெண் அவளது அன்னைக்கு அனுப்பும் கடிதப் பிரதியொன்றினூடாக அவளது நிஜ வாழ்வு வெளிப்படுகிறது. தொலைத் தொடர்பு சாதனங்களை அலங்கரித்தவாறு பளிச்சிடும் வாழ்வுகளின் பின்னணியில் புதைந்துள்ள அந்தகாரத்தின் நிஜம் மிகவும் முரண்நகையாக வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
மூலம் - மஹிந்த ப்ரஸாத் மஸ்இம்புல (சிங்கள மொழியில்)

தமிழில் - எம்.ரிஷான் ஷெரீப், இலங்கை




xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

.

                                    நெருப்பின் கனல் - கவிதை -செ.பாஸ்கரன்

அவள் விழியோரங்களில் கண்ணீர்த் துளி

நெஞ்சு விம்மி தணியும் சோகம்

ஆண்துணை இல்லாதவள் என்று

அழைக்கும் குரல்கள் அவளை அச்சமூட்டியது

நட்பின் போர்வையில் புகுந்து கொண்டு

நடிக்கும் ஆண்களின் அரக்கத்தனம்

அவளை ஆத்திரமூட்டியது

அவளின் விசும்பும் ஒலிகளுக்குள்

வெட்டருவாள்போல் விழுகின்ற வார்தைகள்

அவன் நட்புடன்

செவிமடுத்துக் கொண்டிருந்தான்

இவனாவது நண்பனாய் இருக்கிறானே என்ற

நிம்மதிப் பெருமூச்சு வெளிவந்தது.

தேனீர்க்கோப்பையை அவனுக்காய் நீட்டினாள்

தளிர் விரல்கள் நர்த்தனமாடின

வாங்கும் தருணத்தில்

அவள் விரல்களையும் தீண்டிக்கொண்டான்

தற்செயல் என்று அவள் சிரித்தாள்

தனக்கான அங்கீகாரம் என அவன் நினைத்தான்

பேசிக் கொண்டிருந்தவளின் சின்ன விரல்களை

பற்றிக்கொண்டவன் பார்வையில்

நட்பிற்கு பதிலாய் காமம் தெரிந்தது

அவள் தலைகவிழ்ந்தாள்

நட்பின் விழுமியங்களும் கவிழ்ந்து கொண்டது

இப்போது அவள் விழிகளில்

தெரிவது கண்ணீரல்ல

நெருப்பின் கனல் ,

அவள் நிமிர்ந்து கொண்டாள்.

 C.Paskaran Australia
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

முடிவுறாத முகாரியொன்று            -  செ.பாஸ்கரன்


10.09.2008 இல் எழுதியது

நீலாம்பரி ராகம்

நெஞ்சில் உதைக்கிறது
முகாரி ராகம் வீட்டின் முகட்டு வழியால்
இறங்கி வருகிறது
அவள் பிறந்தபோதும்
தவழ்ந்த போதும்

முகாரியே முகவுரை கூறியது
தொப்பிள் கொடியறுத்த அன்னை
தொலைந்து போனோர் பட்டியலில்
துணைக்கிருந்த அப்பன்
நடு இரவில் இழுத்துச் செல்லப் பட்டான்
துடிக்கத் துடிக்க மனித உடலொன்று
மாயமாய்போனது
அவள் நடைபிணமானாள்
அயலவர்கூட ஆறுதல் சொல்ல
வரப்பயந்த இரவில்
துணைக்கிருந்தது முகாரி மட்டுமே
அம்மாவின் அணைப்பற்று
அப்பாவின் ஆதரவற்று
அகதிமுகாமில்
அடைக்கலம் தேடியபோது
அவள் கேட்டதும் முகாரி மட்டும்தான்
துள்ளி விளையாடும் சின்ன வயதில்
வாழ்வைத் தொலைத்துவிட்டு
துன்பச் சுமையோடு பள்ளிப்படிப்புக்கும்
முழுக்குப்போட்டுவிட்டு
ஊரைவலம் வந்தவளோடு
துப்பாக்கிச் சனியனும்; ஒட்டிக்கொண்டது

சின்ன விரல் விசை அழுத்த
சீறிப்பாயும் எரிகுண்டு
ஆளைத்துளைக்கும் போது
அம்மா என்ற சொல்லோடு
எழுகின்ற முகாரி
மடியும் போதும் அவளுக்காய் காத்திருக்கும்
அவள் மடியும்போதும் அவளுக்காய் காத்திருக்கும்
மானிடத்தின் வதை நிலமாய்
மாறிவிட்ட நம் தேசத்தில்
இன்னம் எவ்வளவு காலம்தான்
இசைத்துக்கொண்டிருக்கும் இந்த முகாரி
நெஞ்சில் உருண்ட கேள்வியோடு
என் பிஞ்சுக் குழந்தையைப் பார்க்;கிறேன்
முகாரி அறியாத மகிழ்வோடு
நீலாம்பரி இசைத்துக்கொண்டிருக்கிறது.

C.Paskaran Australia

3 comments:

kirrukan said...
நிஜ வரிகள்
இணப்புக்கு நன்றிகள்



August 2, 2010 5:29 PM

kirrukan said...
இந்த டமிழ்முரசில் ஏன் மக்கள்(வாசகர்கள்) பின்னூட்டம் விடுவதில்லை என்பதை டமிழ் முரசு கவனத்தில் எடுத்ததா?
வாரந்தோரும் ஒருவர் ,அல்லது இருவர் தான் பின்னூட்டம் விடுகிறார்கள்.

கதாசிரியர்களின்,கவிஞர்களின் படைப்புக்களுக்கு பின்னூட்டம் எழுதினால் அதற்கும் நன்றி தெரிவிக்காத படைப்பாளிகள் இந்த டமிழ்முரசில தான் அடியேன் பார்த்துள்ளேன் .அவ்வளவு தலைக்கணம்........................

டமிழ்ஸ் விரும்பாத இணையம் இருந்து என்ன இல்லாட்டித்தான் என்ன?
August 8, 2010 1:11 AM

paskaran said...

தங்களின் கருத்துக்கு நன்றி. சுட்டிக்காட்டிய விடயம் தெளிவைத்தந்திருக்கிறது. படைப்பாளியாக நன்றி சொல்வதா பத்திரிகையாளனாக நன்றி சொல்வதா என்ற குழப்பம் காரணமாகவும் விட்டு விட்டேன். மற்றப்படி நீங்கள் குறிப்பிட்ட பெரிய வார்த்தைகள் போன்று எதுவுமில்லை. உலகத்தில் எழுதிக்கொண்டிருக்கிற எழுத்தாளர்களோடும் பத்திரிகைகளோடும் ஒப்பிடும்போது அடியேன் வளரவேண்டியது எங்கேயோ உள்ளது. சுட்டிக்காட்டியதற்கும் எல்லாவற்றையும் படித்து அதற்கு ஊக்கமருந்தையும் தருவதற்கு மனமார நன்றி நன்றி நன்றி.



August 8, 2010 1:33 AM

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

சூறாவளியின் பாடல்:- எம்.ரிஷான் ஷெரீப், 25.07.2010

  

பலம் பொருந்திய

பாடலொன்றைச் சுமந்த காற்று
அங்குமிங்குமாக அலைகிறது

இறக்கி வைக்கச் சாத்தியமான
எதையும் காணவியலாமல்
மலைகளின் முதுகுகளிலும்
மேகங்களினிடையிலும்
வனங்களின் கூரைகளிலும்
நின்று நின்று தேடுகிறது

சமுத்திரவெளிகளிலும்
சந்தைத் தெருக்களிலும்
சுற்றித்திரிய நேரிடும்போது
இரைச்சல்கள் எதுவும் தாக்கிடாமல்
பொத்திக்கொள்கிறது பாடலை

பறவைகள் தாண்டிப் பறக்கையிலும்
காத்துக்கொள்ளப்படும்
இசை செறிந்த பாடல்
சலித்துக் கொள்கிறது
ஓய்வின்றிய அலைச்சலின்
எல்லை எதுவென்றறியாது

தனிமைப்பட்டதை
இறுதியிலுணர்ந்தது
தெளிந்த நீர் சலசலக்கும்
ஓரெழில் ஆற்றங்கரை
மரமொன்றின் துளைகளுக்குள்ளிருந்து
வெளிக்கசிந்து பிறந்த நாதம்

இருளுக்குள் விசித்தழும்
பாடலின் கண்கள் துடைக்கும் காற்று
அதைச் சில கணங்கள்
அந்தரத்தில் நின்று
பத்திரமாகப் பார்த்திருக்கச் சொல்லி
ஆவேசத்தோடு கீழிறங்கும்

பின்னர் பாடலை அழ வைத்த
காரணம் வினவி
தான் காணும்
வெளி, தெரு, சமுத்திரம், நதி, வனமென
அத்தனையிலும் தன் சினத்தினைக் காட்டி
அடித்துச் சாய்க்கும்
இயலாமையோடு எல்லாம்
பார்த்திருக்கும் பாடல்
இறுதியில் கீழிறங்கி
எஞ்சிய உயிர்களின்
உதடுகளில் ஒப்பாரியாகி
கோபக் காற்றெதிரில் செத்துப்போகும்
காலம்
இன்னுமோர் பாடலை
காற்றுக்குக் கொடுக்கக் கூடும்

- எம்.ரிஷான் ஷெரீப்,
இலங்கை

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

நோய் நீங்கிய அதிகாலை - கவிதை

ஃபஹீமாஜஹான்

உனது சொர்க்கமென அமைந்த வீட்டில்
அவள் நோய் வாய்ப்பட்டிருக்கிறாள்
நீ வளர்த்த எல்லாச் செடிகளும்
அவளுடன் வாடிக் கிடக்கின்றன

ஆனந்தமும் அன்பின் பரிமாற்றங்களும்
துள்ளிக் குதிக்கும் அறையெங்கும்
படிந்து போயுள்ளன
அவளது வருத்தங்கள்
கவிழ்ந்து தூங்குகிறது

படுக்கைதனில்
கசப்பானதொரு வேதனை
உனை நகரவிடாது
அருகே அமர்த்தியுள்ளன
அவளது எளிய தேவைகள்

எந்தக் குறுக்கிடல்களும்
அமைதியைக் குலைத்துவிடக் கூடாதெனத்
தொலைபேசிகளைத்
துண்டித்து வைத்துவிட்டுத்
தூக்கம் விழித்திருக்கிறாய்

அபூர்வமாக
இன்றைய அதிகாலைப் பொழுதில்
அலாரத்துக்கு முன்பாக விழித்து
அமைதியாகக் காத்திருக்கிறாள்
உடலைவிட்டு விலகிப்போன
வலிகளை நினைத்துப் பார்க்கிறாள்
ஒரு கொடிபோல
ஆதாரத்தைத் தேடும் தூண்டலுடன்
உனைச் சுற்றியுள்ளது ஒரு கரம்

மென் நீல ஒளி சிந்தும்
இரவு விளக்கின் கீழே
மின்விசிறிக் காற்றிலசையும்
தலைமுடியைக் கோதிவிடுகிறாய்
உன் விரல்களிடையே தோய்கிறது
கருணையின் பரிதவிப்பு
தேவதையைப் போல
அசைகின்றன திரைச் சீலைகள்
இனி
அவளது நடமாட்டம்
இறுகிப் போயுள்ள வீட்டை
மீண்டும் தளர்த்தி வைக்கும்
நன்றி மதியம் திங்கள்

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

பேச்சின் சக்தி - உமை புருசோத்தமர்

இளம் கவிஞராக அறிமுகமாகும் உமை அவர்கள் உயர் தர வகுப்பில் தமிழை ஒருபாடமாக படிக்கின்றார். புலம் பெயர் வாழ்வில் தமிழை கற்பது மட்டுமல்லாது ஹோம்புஷ் தமிழ் பாடசாலையின் கலைவிழாவில் கவியரங்கில் பங்குகொண்ட ஒரு இளம் கவிஞர்.

தமிழே! என் பேச்சே!
மூச்சாய் என் உயிராய் நீ வந்தாய்
தமிழோடு விளையாடி நீ நின்றாய்
உள்ளத்தின் உணர்வுகளை நீ தந்தாய்
உதட்டோரம் அழகாகி வெளி வந்தாய்!
சொல்லால் கவரும் கலை முறையானாய்
அமையும் சிறந்த சக்தித் திறனாய் மிளிர்ந்தாய்!
உள்ளதை உரைத்தாய் உண்மையும் சொன்னாய்!
கள்ளத்தை மறைத்து காட்சியும் காட்டினாய்!
இல்லாததை உருவாக்கி கதையும் கட்டினாய்!
மனிதனுக்குப் பெரும் சக்தியாய் நீ வந்தாய்!
பேச்சு எனும் பெரும் சக்தியே!
அமைதியான பேச்சாய் மனதில் பதிந்தாய்!
ஆன்மிகப் பேச்சாய் சிந்தயைத் திறந்தாய்!
காந்தமான பேச்சாய் கேட்போரைக் கவர்ந்தாய்!
உருக்கமான பேச்சாய் கனிய வைத்தாய்!
விடுதலைப் பேச்சாகி விழித்தெழ வைத்தாய்!
வெள்ளைமனப் பேச்சாய் ஆறுதல் கொடுத்தாய்!
அரசியல் வாதியின் பேச்சாய் ஆற்றோடு போனாய்!
காற்றோடு கலந்தாய்!மகாத்மா காந்தியின் பேச்சாய் மானிட நேயத்தை வளர்த்தாய்!
மார்டின் லூதர்கிங் பேச்சாய் மக்கள் சக்தியை மீட்டாய்
விவேகானந்தரின் பேச்சாய் கிழக்கையும் மேற்கையும் இணைத்தாய்!
உள்ளத்தின் உணர்வுகளை நீ தந்தாய்
உதட்டோரம் அழகாகி வெளி வந்தாய்
பேச்சின் சக்தி மாபெரும் சக்தி
புவிமிசை பேணுவோம் அச்சக்தியை!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

சுய துரோகம்

நேற்று
நீ நான் காதலில் பின்னிப் பிணையாதிருந்தோம்
காதல் வார்த்தைகளைப் பகராதிருந்தோம்
காதல் கவிதைகளை எழுதாமலிருந்தோம்
காதல் கீதங்களை இசைக்காமலிருந்தோம்
எதிர்கால இனிய கனவுகளைக் காணாதிருந்தோம்

நேற்று
நாங்கள் சந்திக்காதிருந்தோம்
இரு கரங்களையும் கோர்த்துக் கொள்ளாமலிருந்தோம்
காதலுடன் அரவணைத்துக் கொள்ளாமலிருந்தோம்
பெருமூச்சொன்றின் உஷ்ணத்தை
அனுபவிக்காதிருந்தோம்

நேற்று
நான் கண்ட அதே நிலவை
நீ காணாதிருந்தாய்
நான் அனுபவித்த தென்றலின் தழுவலை
நீ அனுபவிக்காதிருந்தாய்
நேற்று
நீயென்று ஒருவர் இருக்கவில்லை
நான் மாத்திரமே இருந்திருக்கக் கூடும்
இன்றும் அவ்வாறே

நான் மாத்திரமே
பாதம் பதிக்க இடமற்ற
வெற்று வெளியொன்றில்
புவியொன்றா பிரபஞ்சமொன்றா
பொருளொன்றா
சக்தியொன்றா
எண்ணமொன்றா
உணர்வொன்றா
இவை ஏதுமற்ற
வெற்று வெளியொன்றில்
வெறுமனே தரித்திருக்கிறேன்

நேற்று
சூரியன் உதித்திடவில்லை
நிலவும் நட்சத்திரங்களும் கூட இருக்கவில்லை
அதுவுமன்றி
நேற்றென்றோர் நாள் கூட இருக்கவில்லை
எல்லாமே வெறுமையாய்...


மூலம் - ஜகத் ஜே.எதிரிசிங்க (சிங்கள மொழியில்)
தமிழில் - எம்.ரிஷான் ஷெரீப்,
இலங்கை



xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
                                            


 ஆண் என்ற அகங்காரம்


                                                        -செ.பாஸ்கரன்

நான் ஆண் என்ற

அகங்காரம்

உன்னில்மட்டுமல்ல ...

காலம் காலமாய் நீ

விரும்பியபடி

அவள் இருப்பதை எதிர்பார்த்தாய்

தலை குனிந்து தரை பார்த்தல்

அவளுக்கு அழகென்றாய்

நாற்குணம்களையும்

அவள் நம்பிக்கையின்

தூண்களாக்கினாய்

சிறை வைக்கிறாய் என்றவளுக்கு

பலப்படுத்தும் வேலி என்று

அழகான விளக்கம் கொடுத்தாய்

அத்தனை பாதுகாப்பையும்

நீயே எடுத்துக் கொண்டாய்

அவளுக்காக அல்ல

உனக்காக

உறங்கும் போது கூட

உன் அணைப்பில் இருத்தினாய்

கனவில் கூட அவள்

உன் கட்டுப்பாட்டில்

எல்லாவற்றிலும்

நீயே அவளுக்காய்

நெருங்கி வந்தாய்

அது அவள் குரல்வளையை

இறுக்குவது போல்

இருப்பதையும்

நீ உணராதிருந்தாய்

நான் ஆண் என்ற

அகங்காரம்

உன்னில்மட்டுமல்ல

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


எழுதாத காகிதமாய் நானிருந்தேன்

                         செ.பாஸ்கரன்

எழுதாத காகிதமாய் நானிருந்தேன்
என்னை எடுத்துச்செல்ல எத்தணித்தனர்சிலர்
சுற்றிலும்
சுயநலப்போர்வையை போர்தியிருந்தனர்
மென்மையின் அழகு நீயென்றவரும்
மேனி மினுங்கும் தாரகை என்றவரும்
என்னைப்பார்த்தனர்
என் அழகைப்பார்த்தனர்
என் உள்ளத்து எண்ணங்களையும்
உணர்வுகளின் மென்மையையும்
பார்ப்பதையே தவிர்த்துக்கொண்டனர்
நான் கேட்காதவற்றை கொட்டித் தந்தவர்கள்
நான் தேடியவற்றை ஒளித்துக்கொண்டார்கள்
நான் வேண்டுவதெல்லாம்
வயல்வெளியின் வரம்புபோல
என்மீது கிறுக்கப்படும் சில கோடுகள்
என்மீது வரையப்படும் சில ஓவியங்கள்
மைகொண்டு எழுதி என்னை வருடும்
அந்த அற்புதங்கள்
தான்வரைந்த ஓவியத்தை
ஓய்வின்றிப் பேசும் ஒருவன் வேண்டாம்
என்னில் விழுந்த கோடுகள்
ஓவியமாய் பெயர்பெற்றதைப்பற்றி
பேசும் ஒருவனுக்காய் காத்திருப்பேன்
வரைவதற்காய் மட்டுமன்றி
வளித்துணைக்காயும் என்னைத் தேடுபவன்
எங்கோ ஓரிடத்தில்
எனக்காகக் காத்திருப்பான்
அதுவரை
நான் எழுதாத காகிதமாய்
அவனுக்காய் காத்திருப்பேன்




xxxxxxxxxxxxx மெல்லியலாள் நினைவு பதிகிறது xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

                                                                  கவிஞர். வைகை வளவன்


வன்னி மண்ணின் வாய்க்கால் அழகும்
வளைந்து செல்லும் மண் பாதைகளும்
குளக் கட்டில் படுத்துறங்கும்
கபறக் கொய்யாக்களும்
ஒற்றை வயல் வரம்பில் சைக்கிள் ஓட்டியதும்
இன்னும் பசுமையான நினைவுகளாக இருக்கிறது

இளமைத் துடிப்போடு உலகை அளந்தநேரம்
வெள்ளைச் சீருடையோடு மெல்ல நடந்த உன் அழகு
தங்க முலாம் பூசிய உன் முகத்தழகில்
கருநாவல் காய் இரண்டை
ஒட்டிவைத்த விந்தையென
உன் இரு கண்கள்
இமைத் துடிப்பில் சிறைப் பட்டு
நசிந்து கொள்ளும்
நான் பார்க்கின்ற போதெல்லாம்
தரை நோக்கும் உன் விழிகள்
கையை தொட்டபடி நான் நடக்க
பின்னி தடுக்கி விழும் கால் நடையில் நீ விலக
எட்டியுனை நான் இழுக்க
கோபக் கனல் கொண்ட பார்வையினை வீசிவிட்டு
ஓடி மரத்தடியில் நீ மறைவாய்
பொய்க் கோபம் என்றதனை நானறிவேன்
வட்ட முகமழகு, ஒரு கன்னக் குழியழகு
ஒற்றைச் சடையழகு வீசும் சிரிப்பழகு
உன் அழகை நான் சொல்ல வார்த்தைகளே கிடையாது
மெல்லிழையாள் மெல்லிடையாள்
நடந்து வரும் பாதையிலே- ஒரு எறும்பு தனும்
சாகாது நடக்கின்ற பாதங்கள்
பார்த்தேன்
இளவயதில் பைங்கிளியாள் நீயென்று
பூமிச் சுழற்சியிலே நீ அன்று சிக்குண்டாய்
மெல்ல நடந்த உன் பாதம்தனை மூடி
கனத்த தோல் பாதணிகள்
செல்லும் உயிரினங்கள் செத்துமடிந்திட
நீ காடெல்லாம் புகுந்து கடுகி நடந்திட்டாய்
என் கைபிடியில் இருந்த உன் பிஞ்சு விரல்
கனத்த துவக்குகளை அணைத்தபடி இருக்கிறது
நீ சுமந்த கனவெல்லாம் காகிதப்பூ போலாச்சு
உறவை இழந்தாய் உன்இளமை தனை இழந்தாய்
கண்ட கனவும் சரிந்து விட்ட நடை பிணமாய்
நாட்களை நீ எண்ணுகிறாய்
கல்லறையில் இன்னுமொரு மெல்லிழையாள்
பெயர் பதியும்
காடும் வயல் வெளியும் குளக்கட்டும்
இன்னுமொரு காதலர்க்கு இதமூட்டும்


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

அகம் தீண்டும் அரும்பு

                                         கவிஞர் க. கணேசலிங்கம்

 திறந்த வெளியினில் தென்றலில் நிலவினில்

தேன்மலர் அழகினில் தீந்தமிழில்
பிறந்த காலையின் மலர்ச்சியில் உளக்கடல்
பெருகிடும் கவிதைகள் அலைபுரளும்!
பறந்து திரிந்த பறவைகள் கூடியே
பசுமரக் கிளைகளில் ஒலியெழுப்பும்!
சிறந்த மாலையில் செவிகளில் பறவைகள்
சிந்தும் ஒலிகள்நல் விருந்தளிக்கும்!
முதிர்ந்த வயதினில் முன்னைய நினைவுகள்
முகிலென அசைந்தின்று மதிமயக்கும்!
உதிர்ந்த மலரென ஓடிய நாட்களில்
ஒன்றிய காட்சியில் உளம்நெகிழும்;!
மாந்தளிர் மேனி மலர்களின் மென்மை
மதிதரு தண்ணொளி சிறுகுறும்பு
பூந்தளிர் இதழ்களில் பூத்திடும் எழில்நகை
பொன்னொளிர் குழவியின் றுளந்தவழும்!
மாதுளம் பூவிதழ் சிந்திடு மதலையின்
மனந்தொடு குரலினில் உடலசைவில்
ஈதெழில் வாழ்வென எண்ணிடும் உளம்!புவி
ஏகிய நாட்களும் பொருள்நிறையும்!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
நம்பிக்கை இன்னும் மீதமிருக்கிறதோ?

வ.ஜ.ஜெ.ஜெயபாலன் கவிதை ஒன்று.

நம்பிக்கை

துணை பிரிந்த குயிலொன்றின்
சோகம் போல
மெல்ல மெல்ல
கசிகிறது ஆற்று வெள்ளம்.
காற்றாடும் நாணலிடை
மூச்சுத் திணறி
முக்குளிக்கும் விரால் மீன்கள்.
ஒரு கோடை மாலைப் பொழுது அது.
என்னருகே
வெம்மணலில்
ஆலம் பழக் கோதும்
ஜந்தாறு சிறு வித்தும்
காய்ந்து கிடக்கக் காண்கிறேன்.
என்றாலும்,
எங்கோ வெகு தொலைவில்
இனிய குரல்எடுத்து
மாரி தன்னைப் பாடுகிறான்
வன்னிச் சிறான் ஒருவன்.
வேளை பிறக்கும் என்று நம்பிக்கை கொள்வோம்.
என் இனமே…..என் சனமே…..


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

படித்து சுவைத்த மு.மேத்தாவின் கவிதை

தேசத்தைப் போலவே நம் வாழ்க்கையும் தெருவில் நிற்கிறது.

 இந்த சுதந்திரத் திருநாளில்

உன் நினைவுகளுக்கும் சேர்த்தே
அஞ்சலி செலுத்தி விடுகிறேன்.
என் அன்பே!
தேசத்தைப் போலவே
நம் வாழ்க்கையும்
இன்று
தெருவில் நிற்கிறது!

தலைமுறைகளாய்
வளர வேண்டிய
உறவு
தனிமைகளால்
கேலி செய்யப்படுகிறது.
அன்பு கூட ஒரு வகையில்
அடிமைத் தளைதான்!
அந்த விலங்குகளை
நொறுக்கத்தான்
அடுப்பு மண்டபங்களில்
ஆலோசனை நடத்திப்
படுக்கை அறைகளில்
சுதந்திரப் பிரகடனம்
பண்ணுகிறீர்களா?
ஒரு பெண்ணுக்குத்
தாய்வீடே போதுமென்றால்
தலைவனோடு
தலையணைச் சகவாசம்
தேவையில்லை......
அரசியல் வாழ்கையில்
சில
கோமாளித் தலைவர்கள்
தேசத்தையே
குட்டிச் சுவராக்கி
அதில்
'வால் போஸ்டர்' ஒட்டுகிறார்கள்.
குடும்ப வாழ்க்கையில்
சில கோமாளிக் கிழத் தலைகள்
'வாய் போஸ்டர்? களாலேயே
குட்டிச் சுவர்
கட்டி விடுகிறார்கள்.
மாநிலங்களின் ஒப்பந்தங்கள்
காலாவதி யாகும்போது
கலக்கம் வருகிறது.
மண வாழ்க்கை ஒப்பந்தம்
மதிப்பிழக்கும் போ து
கண்ணீர் வருகிறது......
என் அன்பே
தேசத்தைப் போலவே
நம் வாழ்க்கையும்
இன்று
தெருவில் நிற்கிறது!
அம்மாவின் வார்த்தைகள் மட்டுமே
வேதவாக்கானால்-நீ
தொட்டிலிலேயே கிடந்திருக்கலாம்
கட்டிலுக்கு
வந்திருக்க வேண்டியதில்லை!
மனச் சுமைகள்
அதிகமாகும் போது...
தாங்க முடியாத
தாலிப் பாலங்கள்
தகர்ந்து போகின்றன.
தண்டிக்கப் பட்டது
என்
ஆசைகளல்ல.....
அன்பு தான்!
உன் தாய்
உன்னை அலங்கரிப்பது
ஆபரணங்களால் அல்ல
என் அவஸ்தைகளாலே தான்!
என் கண்கள் காணாத
உன் அலங்காரங்கள்
யாருக்காக?
நான் தென்றலாகத் தானே
வந்தேன்
நீ ஏன் உன் ஜன்னல்களைச் சாத்தினாய்?
உன் வீட்டுக் காற்றுக்குக் கூட
விஷப் பல் முளைத்தது
எப்போது?
உன்னை உதயமாக்க முயன்றதற்காகவா
என்னை
அஸ்தமன மாக்கிவிட்டாய்?
மனச் சுமைகள்
அதிகமாகும் போது.....
தாங்க முடியாத
தாலிப் பாலங்கள்
தகர்ந்து போகின்றன.
என் அன்பே!
இந்த சுதந்திரத் திருநாளில்
உன் நினைவுகளுக்கும்
சேர்த்தே
அஞ்சலி செலுத்தி விடுகிறேன்!
நம்முடைய
இளமையின் பிருந்தாவனத்தில்
இரவும் பகலும்
சருகுகளாகவே உதிர்கின்றன.
மழையைக் கொடுக்காத
இடியால் என்ன பயன்?
சமாதானத்தில் முடியாத
சண்டைகளால்
யாருக்கு லாபம்?
கரையை பற்றிக் கொள்ளாமல்
நதிமகளே உன்னால்
நடக்க முடியுமா?
நம்
இதய வீணைகளின்
நரம்புகளை வருடுபவை
இளைய விரல்களல்ல
முதிய
மரக் கட்டைகள்!
உன்னை நேசித்ததற்க்குப் பதிலாக
நான்
மதுவை நேசித்திருக்கலாம்....
குடியிருப்புக்காவது
குறைவு வந்திருக்காது!
ஒரு மகா காவியத்திற்கு
உன்னை நாயகியாக்கினேன்
நீ
ஒரு கவிதைக்குக் கூட
உருவம் கொட்டுக்காமல்
போய் விட்டாயே!
இந்த நெடிய பாலை வழியில்
ஒரு நொண்டி
ஒட்டகத்தை நம்பிப்
பயணப்பட்ட
என் முட்டாள் தனத்தை
என்ன சொல்லுவது?
என் இளமையின்
பிருந்தாவனத்தில்
இரவும் பகலும்
சருகுகளாகவே உதிர்கின்றன......
என் அன்பே!
இந்த சுதந்திரத் திருநாளில்
உன் நினைவுகளுக்கும்
சேர்த்தே
அஞ்சலி செலுத்தி விடுகிறேன்!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
                                     
                                                                    மரணம்
                                                                                  ஆக்கம் சௌந்தரி

மரணம் எனக்களித்த
மிகப்பெரிய இழப்பு என் தந்தை
மரணம்தந்த இல்லாமையின் வலி
என் வார்த்தைகளுக்கும் நோகும்
மரணபயம் மறைந்து போனது
நாளைகூட இறந்து போகலாம்
எதையும் சாதிக்காமல் - இந்த
உலகைவிட்டு மறைந்து போகலாம்
இறப்பற்ற வாழ்க்கை என்பது இல்லை
இறந்தபின் என்னை யாருக்குத் தெரியும்
என் நினைவுகள்கூட இல்லாது போகும்
கனவுகளில்,
கடந்துபோன நினைவுகளில்
காலத்தை கரைக்கும் மனிதா
உன்னை படைத்தவன்கூட
மரணத்தை மறைத்தே வைத்தான்
இருக்கும் நாட்கள் மிகவும் சொற்பம்
இருக்கின்ற ஒரே மூச்சும் போனபின்
கூடவருவது மரணம் ஒன்றுதான்
மரணமோர் அற்புதமான கருவி
யாரை எப்போது அணுகுவதென்று
அளவீடு கொண்ட அதிசயக் கண்டுபிடிப்பு
சில மரணங்கள் இயற்கையானவை
சில மரணங்கள் பயங்கரமானவை
சில மரணங்கள் சுவாரஸ்யமானவை
இன்னும்சில ஒருவரிச் செய்தியானவை
மரணம் பொதுவானதல்ல
மிகவும் அந்தரங்கமானது
ஒருவன்போல் இன்னொருவன் பிறப்பதுமில்லை
ஒருவன்போல் இன்னொருவன் இறப்பதுமில்லை
மரணம் வாழ்வின் எதிரியல்ல
இன்றோ நாளையோ என்றோ
ஒரு புள்ளியில் மரணம் சந்திக்கும்
எட்டாத தொலைவில்
வேண்டாத சந்திப்பே மரணமென்ற
கற்பனைசுகத்தில் மிதக்கும் மனிதா
அழையா விருந்தாளியாக
உன் வீட்டுக்குள் நுழைந்து
பாசக்கயிற்றை நேசத்தில் வீச
வாசலில் காத்துக்கிடக்கிறது மரணம்
மரணம் இது விஞ்ஞானிக்கு வியப்பு
ஆன்மீகவாதிக்கு ஓர் பாலம்
என் கவிதைக்கு கருப்பொருள்!

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa


XXXXX முற்றுப் பெறாதவையாய் XXXXXXXX






                                                                                      -நடராஜா முரளிதரன்-

எழுந்து நடக்கும் என்னிருப்பைத்
தக்க வைத்தது என் மொழி என்பாய்
அந்த மொழியின் கழுத்தைத் திருகி
மூச்சுக்குழல் வாய் இறங்கி
அகத்தைப் புறத்தே
உருக்கி வார்ப்பதற்காய்
எழுதுவேன் ஒரு கவிதை
தொன்மங்களின் சுகானுபவம்
வாதைகளாய் மாற்றம் பெறும்
நவீனத்துவ முகம்
உன்னுடையதென்பாய்
மரபுகள் வழியாக
உன் முன்னோர்
வஞ்சிக்கப்பட்டதாய்
சரிதங்கள் விரிக்கின்றாய்
பழமையைக் கொழுத்தும்
நெருப்பின் நதிமூலத்தைத்
தேடியலைவதாக
சீற்றம் கொள்கிறாய்
பாறையின் ஆழத்திலிருந்து
மயிர்துளைக்குழாய்
வழியே எழுகின்றது
ஒரு துளி நீர்
வெப்பக் காட்டின் உக்கிரம்
அதைத் துடைத்தழிக்கின்றது
அழித்தலிலும் முற்றுப்
பெறாதவையாய்
அவை இயக்கமாய் இயங்குதலாய்
இன்னோர் வடிவம் நோக்கி
எனவேதான் இரத்தம் சிந்தாத
போர்களங்களை நோக்கி
என் மனம் அவாவுகின்றது
ஆனாலும் மனிதர்கள்
இரத்தம் சிந்தும்
போர்களங்களையே விரும்புகிறார்கள்




                                    மேமாதக் காற்றுச் சொன்ன சேதி




                                                                                                                  செ. பாஸ்கரன்

காற்று வந்து மோதி கதவு தட்டி

துயரச்சேதி சொன்ன மாதம்

கண்ணகியாள் களிப்புடனே தேரேறி

தெருவெல்லாம் வீதியுலா வந்ததுபோய்

விளக்குவைக்க ஒரு பூசாரி இல்லாது

தனித்த அறையில் தாளிட்டுக் கிடந்திட்டாள்

கற்பூர புகைமாறி கந்தகத்தின் புகைவீச

கண்ணாயிருந்து காப்பாற்ற வேண்டியவள்

பார்ப்பாரும் இன்றி பரிதவித்துப் போய்விட்டாள்

வயப்புயர நீருயர்ந்து வாழ்திட்ட வன்னியினம்

வாழ்விடத்தை விட்டு வழிநெடுகப் போனதிந்த மாதம்

மூன்று தசாப்தங்கள் மூன்று தலைமுறைகள்

குருவிகணக்காய் மெல்ல மெல்ல கட்டிய கோட்டை

கலைந்ததென காற்றுவந்து சேதிசொன்ன மாதம்

விடுதலைக்காய் விழித்தெழுந்த இளசுகள்

வியக்கவைத்ததொருகாலம்

ஏற்ற இறக்கமற்ற தேசமொன்று எழுவதுவாய்

வெற்றிச சங்கெடுத்து ஊதிநின்ற காலம்

உலமெலாம் கை நீட்டும் உறுதிகொள்வோமென்று

களத்தில் பலியாகி மறைந்தவர்கள் எத்தனை பேர்

விடுதலைப் போரொன்றை பயங்கரவாதிகளின்

பாசறைதான் இதுவென்று

தேசமெலாம் சொல்லி முத்திரையை குத்தியது

ஏகாதி பத்தியங்கள் துப்புகின்ற எச்சிலுக்காய்

கையேந்தி நாம் நின்றோம்

பிராந்திய வல்லரசின் பிரித்தாழும் தந்திரத்தால்

பிரடி மயிர்பற்றி பிடுங்கிவிட்டோம் நம்முயிரை

வல்லரசும் வந்துவிடும் என்று வானத்தைப் பார்த்திருந்தோம்

நந்திக்கடல் நிலத்தை நனைத்தார்கள் குருதிகொட்டி

பிஞ்சுக் குழந்தைகளை பிணமாக்கிப் போட்டார்கள்

ஓடும் உறவுகளை முடமாக்கிப் போட்டார்கள்

ஒலித்த குரல் கேளாமல் குரல் வளையை நசித்தார்கள்

தேசத்தைத் திரட்டி எடுத்துவந்த தோழர்களே

என்ன விடை தந்தீர்கள்

எல்லாம் நடக்குமென்று நம்பிவந்த மானிடரை

எங்கே புதைவதற்கு விட்டீர்கள்

அழகான தேசமொன்று ஆழரவம் இல்லாது

அழிந்தொழிந்து போனதையோ

தமிழ்த் தலைவர்களே நில்லுங்கள்

தேர்தல் வந்தவுடன் வாக்குப்பெற வந்துவிட்டீர்

அவலக் குரல் ஒலித்த அப்போது எங்கிருந்தீர்

அப்பாவி மக்களெல்லாம் செத்து விழுகையிலே

ஒரு சொல்லெடுத்துப் பேச நாதியில்லை

மீண்டும் கதிரைக்காய் வந்துவிட்டீர்

பேசுங்கள் இனி உமக்கான காலம் நன்றாக பேசுங்கள்

உரிமைக்காய் உறங்காது இருந்திடுவோம் என்பீர்கள்

உரிமைக்காய் ஆயுதமும் தூக்கிடுவோம் என்பீர்கள்

பேசுங்கள் இனி உமக்கான காலம் நன்றாக பேசுங்கள்

உறவுகளாய் இருந்திட்ட ஒரு இனமே விழுந்ததங்கே

மே மாதக் காற்று ஒடுங்கி அடங்கியது

அதனுள்ளே ஒருதேசத்து மாந்தர் குரலும் அடங்கியது

எஞ்சிநிற்கும் பிஞ்சுகளை, சுயநலங்கள் ஏதுமின்றி

விடுதலைக்கு தோள் கொடுத்த பாலர்களை

வடுவோடு வாழ்வுதனை தேடுகின்ற கன்னியரை

நாம் அணைக்கும் நேரமிது

ஒப்பாரி இசைக்கும் நேரமல்ல

உயிர்வாழப் போராடும் காலமிது

உறவுகளைப் பாருங்கள்

ஊனமுற்ரோர் மறுவாழ்வு தாருங்கள்

ஓண்டிக் குடிசையிலே ஒண்டிநிற்கும

அவர் விதியை மாற்றிடுதல் பாருங்கள்



                                                                      வீடு



                                                                                           xxxxxxx ஆழியாழ் xxxxxxxx

எனக்கோர் வீடு வேண்டும்
நாலு சதுர அறைகளும்
நன் நான்கு மூலைகளும்
நீள் சதுர விறாந்தைகளும் அற்றதோர்
வீடு வேண்டும் எனக்கு.
என்னைச் சுளற்றும் கடிகாரமும்
என்னோடே வளரும் சுவர்களும்
சுற்றி உயர்ந்து இறுகிய
கல் மதில்களுமற்றதோர்
வீடு வேண்டும் எனக்கு.பூட்டற்ற கதவுகளுடன்
சாத்த முடியாத ஜன்னல்களுடன்
எப்பக்கமும் வாயிலாக
வீடொன்று வேண்டும் எனக்கு.
குளிரில் கொடுகி
வெயிலில் உலர்ந்து
மழையில் குளித்து
காற்றில் அசைந்து என் பூக்கள்
பறந்து பரவசம் எய்த
ஒரு வட்ட வீடொன்று வேண்டும் எனக்கு
வானத்து வளைவுடன்


நன்றி -மை-


ஊன்றுகோல்


                                                                         - கவிஞர் க. கணேசலிங்கம்
 
 

இளைமையில் அவளோ டிணைந்தஅந் நாட்களில்
எதனையும் செய்திடும் மனத்துரன் இருந்தது.
'தனிமையில் அவளால் எதுசெய முடியும்?என்
திறன்இலை எனிலவள் செயலெது?' என்றுளம்
எண்ணிய நாட்களோ ஏகின! இன்றோ
எடுத்ததற் கெல்லாம் அவள்துணை வேண்டி
இருந்திடும் நிலையொரு முதுமையாய் எழுந்ததே!
வீட்டிலும் வெளியிலும் தெருவிலும் கடையிலும்
விளங்குமெய்த் துணையென அவளின் றாகினள்!
உலகினில் இனிஅவன் உலவிட அவள்தான்
ஊன்றுகோல்! இதுதான் முதுமையின் நியதியோ?


xxxx ஜதுஷியா மகேந்திரராஜா xxxxx

                         
சிட்னியில் கல்விபயிலும் மாணவி இந்த
நாட்டில் வளரும் சூழலிலும் கவிதை எழுத
ஆர்வம் கொண்டு இக்கவிதையை வடித்துள்ளார்.

பெண்ணே உன் அழகிற்கு நிகர்

இந்த அகிலத்தில் எதுவும் இல்லை

எப்போதும் இருந்ததும் இல்லை

வசந்த காலத்தின் இனிமையான தென்றலில்

உன் பச்சைக் கூந்தல் அசையக் கண்டேன்

தினம் தினம் காலையில் எழும்போது

உன் புன்னகையால் இருளை நீக்கி

இந்த உலகிற்கு வெளிச்சத்தை கொண்டுவந்தாய்
உன் குழந்தைப் பேச்சும் அழகான சொற்களும்

நீர் வீழ்ச்சியாகக் கொட்டுகின்றன
நீ பாடும் சங்கீதமும் பேசும் தமிழும்

சுவை சேர்ந்து நதியாக ஓடுகின்றது

உனது குளிர்காற்றாலும் கொட்டும் மழையாலும்

உன்மேல் இருக்கும் காதலும் ரசனையும் கூடுகின்றது

பெண்ணே உன் ஆனந்தக் கண்ணீர்

மழையாப் பொழிகிறது

உன் கன்னத்தில் பூக்கும் வண்ணங்கள்

வானவில்லின் வர்ண யாலங்கள்

பச்சைப் பட்டில் நீ புல் வெளி

நீலப் புடவையில் நீங்காத நீல வானம்

சிவப்புச் சேலையில் அழகான அஸ்தமனம்

வெளுத்த ஆடையில் மெல்லிய பனி மூட்டம்

நீ அணியும் நவரத்தினங்கள் பூமியின் புஸ்பங்கள
கொட்டும் மழைத்துளி உன் சலங்கையின் சிரிப்பொலி

கொழுத்தும் சூரியனோ உன் நெற்றிப் பொட்டு

தேவதையே உன் சுவாசம் தென்றலாய் வீசுகிறது

காரிகையே உன்வாசம் என்னை காந்தமாய் இழுக்கிறது

அன்று நான் தவழ்ந்த உன் மடியழகு

இன்று உன் மண்ணில் வாழும் நாட்கள் அழகு

நாளை உன்னில் புதையும்போது உன் அணைப்பும் அழகே

இயற்கையெனும் பெண்ணே

உன் அழகிற்கு நிகர்

இந்த அகிலத்தில் எதுவும் இல்லை

எப்போதும் இருந்ததுமில்லை

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 .

                                    பெண்


                          xxx      சௌந்தரி  xxxxx

                              

பெண் என்பது அவளது பெயர்

அவள் ஒரு இனம்

அவளுக்கு பலகோடி முகம்

அவளது உடலும் உள்ளமும் தனித்தனியாக

தவணைமுறையில் தாக்கப்படும்

பிறக்கமுதல் சிசுக்கொலை

பிறர் இறக்கும்போது உடன்கட்டை

இடையில் கற்பழிப்புஇ வன்முறை

உள்ளச்சுமைகளின் ஓயாதவலி

இவை பட்டியலிட்டு மாளாது

மெல்ல மெல்ல தடைகள் தாண்டி

முட்டிமோதி ஓட்டை உடைத்து

வெளியேவந்து தடம் பதித்தால்

எழுதப்பட்ட சட்டங்கள் பாதுகாக்காது

எழுதப்படாத விதிகளால் ஆளப்பட்டாள்

தனிமைச் சிறைக்குள் அவஸ்தைப்பட்டாள்

ஆண்டாண்டு காலமாய்

தொடர்கின்ற பெண்ணின்கதையிது

ஊடகங்களின் குறியீடு பெண்

சாமி தொடங்கி சாமானியன் வரை

தொட்டுக்கொள்ளும் ஊறுகாய் பெண்

கல்லோ புல்லோ கட்டிக்கொண்டு

அழுகின்ற பேதை பெண்

ஆணும் பெண்ணும் வேறுபட்ட இனம்

இரு வேறுபாடு கொண்ட மனம்

பெண்மை என்பது வெறும் நளினமல்ல

அவளிடம் கம்பீரம் உண்டு

நேர்மையுண்டு வீரமுண்டு

ஆண்மை என்பது வெறும் ஆதிக்கமல்ல

அவனிடம் கோழையுண்டு

மூடருண்டு முரடனுண்டு

பெண்ணியம் என்பது வீறாப்பல்ல விவேகம்

பெண்களின் மொழி

உரிமைக்கான ஓர் குரல்

பெண்களின் கருத்து

கைதட்டலுக்கு மட்டுமல்ல

கண்களைத் திறப்பதற்கே!

.                      xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

     எந்த நாடும் எனக்குச் சொந்தமில்லை

- -நடராஜா முரளிதரன் -

எந்த நாடும் எனக்குச் சொந்தமில்லை
அந்த அவாவினை
என் நினைவின் இடுக்கிலிருந்து
பிடுங்கியெறிவதையே
என் எதிரிகளும்
என்னவர்களும்
இடைவிடாது புரியும்
தொழிலாகக் கொண்டுள்ளார்கள்
எனது கனவுகளின் போதே
சாத்தியமாகியுள்ள
அந்த நினைவுப்படலத்தை
எனது அன்புக்குரியவளே
நீயும் சிதைத்து விடாதே
மூடுண்ட பனியில்
அமிழ்ந்து போய்
சுவாசம் இழந்துபோய்
நான் தவிப்பதுவாய்
நேற்றும் ஓர் கனாக் கண்டேன்
கோடை தெறித்த வெய்யிலில்
கருகும் உயிரினத்துக்கான
உஷ்ணவெளியில்
பிறந்த நான்
கனவுகளில்
உயிர் பிழைப்பதாய்
நீ நம்புவாய்
ஆனால்
எனது மண்ணிலிருந்து
நான் இடம்பெயர்க்கப்பட்டபோது
எனது மண்ணின் சில துணிக்கைகளும்
என்னோடு ஒட்டிக்கொண்டு
விலக மறுத்து
சகவாசம் புரிவதை
யாருக்கு நான் உணர்த்துவேன்


xxxxxxxxxx

காத்திருப்போம்

 

                  செ.பாஸ்கரன்

முற்றத்து மணற்பரப்பில் விரித்தபாயும்

வேப்பமர நிழலில் கயிற்றுக் கட்டிலுமாய்

வீற்றிருந்த என் வீடும் வளவும்

தூசி படிந்து தூர்ந்து கிடக்கிறது

வளையோசையும் வாய்ப்பாட்டு ராகமுமாய்

வலம் வந்த என் அம்மை

கழுவித்துடைத்து அழகுக்கோலமிட்ட அரண்மனை

தூண்களும் கல்லுமாய் அடையாளம் தருகிறது

பிரசவத்துக்காய் காத்துக் கிடந்த

முப்பது வருடங்களின் முற்றுப்பெறாத கருக்கலைப்பு

மக்கள் மௌனித்திருந்த நகரத் தெருக்களும்;

மரணித்திருந்த மானிட நேயமும்

ஊட்டச்சத்தின்றி உலாவிவரும் பிள்ளைபோல்

எழுந்து நிற்க எத்தணிப்புச் செய்கிறது

சாவிலிருந்து தப்பியவர்களில் சவாரிவிட காத்திருக்கிறது

சாதிப்பேயும் பிரதேச வேறுபாடும்

காதல் வரி பாடி கழித்திருந்த காலம்

மீண்டும் துளிர்விட்டு பசுமைதருமென்று

காத்திருக்கும் பெரிசுகளும்

அம்மன் கோயில் தேராக அசைந்துவரும் காதலியின்

விழிபார்த்து காத்திருக்கும் இளசுகளும்

கேலிச் சிரிப்பும் கெக்களமும் கொட்டி

சேர்ந்து மகிழ்திருக்க

நாம் நடந்த நகரம் மீண்டும்

திரும்பும் என காத்திருப்போம்

                       அவுஸ்ரேலிய முரசே



 அவுஸ்ரேலிய தமிழ் முரசு முதல் இதழாய் மலர்கிறது
மணம் வீசும் புதுமலராய் நிறம்காட்டும் திறம் காட்டும்
நெஞ்சத்திருக்கின்ற மனம் காட்டி மகிழ்விக்க
வாரம் ஒரு முறையாக மலர்கிறது.


                                                     பூமேலே நேசம்

'பூக்களுக்குஅழகு பூத்திட்டசெடியிலே


புன்னகைத்தபடி இருப்பதுதான்.

இதுபுரியாதவர் என்னமனிதரோ?'



சிரித்துக்குலுங்கிய பவளமல்லிகளைப்

பார்த்ததும்கிடைத்த பரவசத்தை

அடுத்தநொடியே அலுப்பதில் தொலைத்தாலும்

கண்ணுங்கருத்துமாய்த் தன்தோட்டம்

பேணிவந்த கனகத்தின் கொள்கையிலே

தவறேதும் தெரியவில்லை.



அவர்நந்தவனத்தை அலங்கரித்து வந்தன

செவ்வரளி செம்பரத்தை சிவந்திசம்பங்கி

சிவப்பு மஞ்சள் ரோஜாக்கள்

மகிழம்பூ நந்தியாவட்டை

வண்ணவண்ண ஜினியாக்கள்.



இவற்றுக்குநடுவே புதிதாக உயர்ந்து

சுற்றுச்சுவரினை விடவும்வளர்ந்து

தெருவைஎட்டிப் பார்த்து

இதமாய்ச் சிரித்த

இருசூரியகாந்திகளைக் கண்டதும்

பூந்தோட்டக் காவல்காரம்மாவின்

கடுகடுப்பு மறந்தேதான் போனதுபாவம்

சிறுமி செண்பகத்துக்கு.



அச்சோலையைக் கடக்கும்போதெல்லாம்

கம்பிக்கதவுளின் ஊடாக

மெல்லிய ஏக்கப்பார்வையை படரவிட்டபடி

விடுவிடுவெனப் பயந்துநடப்பவளைத்

தயங்கித்தயங்கிக் கால்தேய்த்து

நிற்க வைத்தன

மலர்ந்துமயக்கிய மஞ்சள்காந்திகள்.



ஆதவன் உதிக்கும் திசைநோக்கி

வந்தனம் பாடி அவைநிற்க

தன்னை எதிர்பார்த்தே

தவமிருப்பதாய் நினைத்து

தலையசைக்கும் தங்கமலர்களுக்குக்

கையசைத்துச் செல்லுவாள்

காலையிலே பள்ளிக்கு.



மணியடிக்கக் காத்திருந்து

மாலையில் திரும்புகையிலோ

மறையும் கதிரவனை

மறக்காமல் வழியனுப்பும் சூரியப்பூக்கள்

அவளைக்காணவே மேற்குத் திரும்பி

வட்டக்கருவிழி பூரிக்க

ஆவலாய்ப் பார்த்துநிற்பதாய்

எண்ணந்தனை வேறு

வளர்த்து விட்டிருந்தாள்!



உடைத்து ஊற்றெடுத்த பாசத்தினை

அடைத்து வைக்கும் வித்தை

அறியாத பருவத்தினள்

கருணைகொள்வாள் கனகமெனக்

கனன்றெழுந்த கணநேரச்சிந்தனையில்

துணிந்துகை காட்டியேதான்விட்டாள்

ஒருமலரேனும் வேண்டுமென.



"செடியோடு அவையிருந்தால்

இன்னும் சிலகாலம் வாழ்ந்திடும்

உனக்காக நான்பறித்தால்

ஒரேநாளில் வாடிவிடும்"



மூடிக்கொண்ட வாயிற்கதவுகளுக்கு

இந்தப்பக்கம்

வாடிப்போய்நின்றிருந்தாள் செண்பகம்.



படம்: இணையத்திலிருந்து..


20 பிப்ரவரி 2010 யூத்ஃபுல் விகடனில் வெளிவந்த கவிதை: