“ வாழ்க்கை சவால்களால் நிறைந்துள்ளது. வாழ்க்கை கற்றுத்தரும்
பாடங்கள், சில நேரங்களில் வலி நிரம்பியவையாக உள்ளன. சிலநேரம் அப்பாடங்கள் நாம் வளர
வாய்ப்பளிக்கின்றன.
அவை சவால்கள் போலத் தோன்றினாலும்கூட,
அவை சாதனையாக மாற வல்லவை என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. வாய்ப்புகள் எப்போதும் வருவதில்லை.
என்னால் செய்யமுடியும்
என்று முன்வராமல், யாராவது நம்மைத் தேர்ந்தெடுத்து வாய்ப்பைத் தட்டில் வைத்து தருவார்கள்
என எதிர்பார்ப்பதும் வாய்ப்புகள் வரும்போது, நான் ஏற்றுக்கொள்கிறேன் என்று சொல்வதும்
முட்டாள்தனம் “
மேற்சொன்ன வரிகளுடன் தொடங்குகிறது, முனைவர் சந்திரிக்கா சுப்பிரமணியன் எழுதியிருக்கும்
பெண் நூறு என்ற நூல்.
ஒரு பெண்ணாக, பெண்களுக்கென்றே
சந்திரிக்கா இதனை எழுதியிருப்பதாகத் தெரியவில்லை. இக்கருத்து ஆண்களுக்கும் பொருந்தும்.
கடந்த 2021 ஆம் ஆண்டு இதே மார்ச் மாதம், இதே 08 ஆம் திகதி ஒரு
மேல் நிலைப்பள்ளியில் பெண்கள் தினத்துக்காக சந்திரிக்கா பேச அழைக்கப்பட்டிருக்கிறார்.
ஒரு பெண்ணாக தான் சந்தித்த
அனுபவங்களை அன்று பேசியிருக்கிறார். அதற்கு சிறந்த வரவேற்பு கிட்டியிருக்கிறது. அப்போதே
அவரது மனதில் தோன்றிய தலைப்பு: Challenge the challenges.
வீடு திரும்பியதும் தனது முகநூலில் இந்தத் தலைப்பில் தொடர்ந்து வாழ்வியல் அனுபவம் சார்ந்து நூறு நாட்கள் நூறு பதிவுகளை எழுதியிருக்கிறார்.
அதற்கும் அவருக்கு நல்ல
வரவேற்பு கிடைத்திருக்கிறது. குறிப்பிட்ட அந்த
2021 ஆம் ஆண்டே அவற்றை தொகுத்து நூலுருவாக்கியிருக்கிறார்.
என்னிடம் முகநூல் கணக்கு
இல்லை. அதனால், அவரது குறிப்பிட்ட இந்த பதிவுகளை படிக்கும் வாய்ப்பும் எனக்கு கிட்டவில்லை.
கடந்த 2022 ஆம் ஆண்டு இறுதிப்பகுதியில் சிட்னியில்
எமது அவுஸ்திரேலியத் தமிழ் இலக்கிய கலைச்சங்கம் நடத்திய இலக்கிய சந்திப்பில், தான் எழுதிய பெண் நூறு, பெண் எனும் நான் ஆகிய நூல்களுடன் மேலும் தனது
சில நூல்களையும் எனக்குத் தந்தார்.
முன்பு சந்திரிக்கா சோமசுந்தரம்
என ஒரு பத்திரிகையாளராகவே இவரது எழுத்து மூலம் எனக்கு அறிமுகமானவர், பின்னர் சட்டத்தரணி ( திருமதி
) சந்திரிக்கா சுப்பிரமணியனாக பல வருடங்களுக்கு
முன்னர் சிட்னியில் நேருக்கு நேர் அறிமுகமானவர்.
சந்திரிக்காவும் எங்கள் வீரகேசரி குடும்பத்தைச்
சேர்ந்தவர்தான். நான் அறிந்தவரையில்
இலங்கையில் சில பத்திரிகையாளர்கள்
இதழியலுக்கு அப்பால் சட்டத்துறையில்
தேர்ச்சி பெற்றிருக்கின்றனர். இதழியலில் பணியாற்றியவாறே சட்டக் கல்லூரிக்குச்சென்று சட்டத்தரணிகளாகிய
வீரகேசரி முன்னாள் ஆசிரியர் க.
சிவப்பிரகாசம், தினகரன் சிவகுருநாதன், வீரகேசரி கண. சுபாஷ் சந்திரபோஸ், வீரகேசரியில் பணியாற்ற வந்து, சட்டம் படிக்கச்சென்ற தேவன் ரங்கன் ஆகியோரை
நன்கறிவேன்.
அவ்வாறே இதழியலில் இருந்து, சட்டவல்லுனராக
மாறியவர்தான் சந்திரிக்கா. இது அவருடைய அயராத முயற்சியின் வெளிப்பாடு. தன்னை தேங்க வைத்துக்கொள்ளாமல், படிப்படியாக தன்னை வளர்த்துக்கொண்ட ஆளுமைப்பண்பை கொண்டிருப்பவர்.
இலங்கையில் தமது
இளமைக்காலத்தில் படித்துவிட்டு, சென்னை சென்று, ஆங்கில இலக்கியத்தில் பட்டம் பெற்றார்.
அத்துடன் நில்லாமல், சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தில் இதழியல் மற்றும் பொதுசன தொடர்பியல்
துறைகளில் முனைவர் பட்டமும் பெற்றவாறு, அவுஸ்திரேலியாவுக்கு வந்து , இங்கு சிட்னி மற்றும் பிறிஸ்பேர்ணில் சட்டத்துறையில் தேறி, வழக்கறிஞரானார். உயர் நீதிமன்றங்களில் பணியாற்றியவாறு இலக்கிய ஆய்வுத்துறையிலும் ஈடுபடுகின்றார்.
எமது தமிழ் சமூகத்தில் ஒரு
பெண், இவ்வாறு அயராமல், தொடர்பயிற்சிகளிலும் ஆய்வுகளிலும் ஈடுபட்டு
நூல்களும் எழுதுவது அரிதான செயல். ஆனால், சந்திரிக்கா ஒரு குடும்பத்தலைவியாக, வெளி உலகில் தனது இருப்பை காத்திரமாகவும் தனித்துவமாகவும்
தக்கவைத்திருப்பது ஏனையோருக்கு முன்மாதிரியானது.
பெண் நூறு என்ற தலைப்பில்
வெளியாகியிருக்கும் நூலின் முதலாவது குறிப்பிலிருந்து, இந்தப்பதிவின் தொடக்கத்தில்
சந்திரிக்காவின் வார்த்தைகளில்
சொல்லப்பட்ட விடயத்திலிருந்தே சந்திரிக்காவின் வளர்ச்சியை எம்மால் இனம்
கண்டுகொள்ள முடிகிறது.
பெண் எனும் நான் கவிதைத்
தொகுதியில் இடம்பெற்றுள்ள இரண்டாவது கவிதையில் இவ்வாறு சொல்கிறார்:
நான் காளியுமில்லை,
சீதையுமில்லை.