வாசிக்கும் ஆர்வம் எனது பாடசாலைப்பருவத்திலேயே தொடங்கிவிட்டது. இலக்கியப்பிரவேசம் செய்தபின்னர், அந்த ஆர்வம் பன்மடங்காக அதிகரித்து எமது வீட்டிலேயே வளர்மதி நூலகம் அமைத்து நண்பர்கள் மத்தியில் நூல்களை பரிமாறிக்கொண்டோம். 1972 இன் தொடக்கத்தில் வெளியான மல்லிகை நீர்கொழும்பு பிரதேச சிறப்பிதழில் வளர்மதி நூலகம் என்ற தலைப்பில் ஒரு சிறிய கட்டுரையும் எழுதியிருந்தேன். அதனை எழுதுவதற்கு முன்னர், 1971 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரில் மாதம் நடந்த மக்கள் விடுதலை முன்னணியின் கிளர்ச்சியினால், இரவில் ஊரடங்கு உத்தரவு நடைமுறைக்கு வந்திருந்தது. என்னைப்போன்ற இளைஞர்கள் வெளியே நடமாட முடியாத நிலை.
அதனால் வீட்டிலிருந்து புத்தகம் படிப்பதற்கும் நேரம் தாராளமாக கிடைத்தது. தொலைக்காட்சி இல்லாத அக்காலத்தில், சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு, நண்பர்களுடன் ஊர் சுற்றிய பருவம். அயல் ஊர்களான கட்டுநாயக்கா, சீதுவ கொச்சிக்கடை, வென்னப்புவ முதலான பிரதேசங்களுக்கும் சென்று தமிழ், சிங்கள, ஆங்கில, இந்தி, மலையாளப் படங்களை பார்த்த காலம். 1971 ஏப்ரிலுடன் அந்த சுற்றுலாவும் முடிவுக்கு வந்தது. எங்கள் ஊர் பொலிஸ் நிலையத்திற்கு பின்னாளிருந்த பற்றைக்காணியில், பிடித்துக்கொண்டுவரப்பட்ட இளைஞர்கள் சுடப்பட்டு எரித்து சாம்பராக்கப்பட்ட திடுக்கிடும் செய்திகளும் ஊரில் கசியத்தொடங்கியது.
களனி நதியில் இளைஞர்கள், யுவதிகளில் சடலங்கள் மிதந்தன. கதிர்காமத்தில் மக்கள் விடுதலை
முன்னணியில் அங்கம் வகித்த செல்வி பிரேமாவதி மனம்பேரி என்ற அழகுராணிப்போட்டியில் பரிசுகள் வென்றிருந்த யுவதியும் மானபங்கப்படுத்தப்பட்டு கொலைசெய்யப்பட்டு புதைக்கப்பட்ட பதறவைக்கும் செய்திகளும் வெளியாகியிருந்தன. உலகின் முதல் பெண் பிரதமர் என்ற பெருமையை பெற்ற ஒரு பெண்மணியின் ஆட்சிக்காலத்தில் ஒரு பெண்ணுக்கு நடந்த கொடுமைபற்றி பேசுவதற்கும் நாதியற்ற காலத்தை நாம் கடந்துகொண்டிருந்தோம். சரியாக ஒரு வருடம் கழித்து, 1972 ஏப்ரில் மாதமே நான் கதிர்காமம் சென்று மனம்பேரியின் உடல் புதைக்கப்பட்ட இடத்தை தேட முற்பட்டேன்.
கொழும்பிலிருந்து கதிர்காமத்திற்கு பஸ்ஸில் செல்லவேண்டும். வீட்டிலே தடுத்தார்கள். “ எனக்கு ஒரு வேலை வாய்ப்பு சரிவரும்போல இருக்கிறது. அது சரிவரவேண்டும். அதற்காக கதிர்காமம் சென்று அங்கப்பிரதிஷ்ட்டை செய்யப்போகிறேன். “ என்று பெற்றவர்களிடம் ஒரு பொய் சொன்னேன். நான் பிறந்த சமயத்தில் கதிர்காமக் கந்தனுக்கு நேர்த்திவைத்திருந்தமையால், அங்குதான் எனக்கு மொட்டை அடித்திருப்பதாக வீட்டில் சொல்லித்தான் எனக்குத் தெரியும்.
எங்கள் குடும்பத்தில் பிறக்கும் குழந்தைகளுக்கு இவ்வாறு ஏதாவது ஒரு ஆலயத்தில் மொட்டை அடிப்பது வழக்கம். அந்த பண்பாட்டை வெளிநாடு வந்த பின்னரும் தொடர்ந்திருப்பதற்கு பெரியவர்களின் வளர்ப்பு அவ்வாறு இருந்ததுதான் காரணம். எனது மூத்த மகளுக்கு நயினா தீவில் 1981 இலும், இளைய மகளுக்கு 1983 இல் யாழ்ப்பாணம் திருநெல்வேலி அம்மன் கோயிலிலும், எனது மகனுக்கு 1990 இல் தமிழ் நாடு திருப்பதியிலும் மொட்டை அடித்திருக்கின்றேன்.
