எனது சிறிய பராயத்தில்,
எனது பாட்டியாரிடம் ( அம்மாவின் அம்மா
தையலம்மா )
கதை கேட்டு வளர்ந்திருக்கின்றேன். எனது
வாழ்க்கையில் முதல் ஆதர்சமே இந்தப் பாட்டிதான்.
இவர்பற்றி ஏற்கனவே நிறைய
எழுதியிருக்கின்றேன். மீண்டும் இந்தத் தொடரில்,
கனடா பயணம் பற்றியும் அதனைத் தொடர்ந்து கத்தார்
– இலங்கை பயணங்கள் பற்றியும் எழுத நேர்ந்திருக்கின்றபோதும் எமது குடும்பத்தின் குலவிளக்கான பாட்டியை நினைத்துக்கொள்கின்றேன்.
பாட்டிதான் மகாபாரதக் கதைகளை, இராமாயணக் கதைகளை, பஞ்சதந்திரக் கதைகளை, தென்னாலிராமன்
கதைகளை முதல் முதலில் எனக்குச் சொல்லித்தந்தவர்.
ஒருநாள் இரவு நான் உறங்கும் வேளையில் பாட்டி சொன்ன கதையை இந்த அங்கத்தில் சொல்கின்றேன். இது மகா பாரதக் கதை.
திருதராஷ்டிரனுக்கு கண்
பார்வை இல்லை. தனது மூத்த மகன் துரியோதனனையும் தனது தம்பி பாண்டுவினது மூத்த மகன் தருமனையும் அழைத்து, அஸ்தினாபுரம் நகரத்தை சுற்றிவந்து பார்த்து நிலைமை
எவ்வாறிருக்கிறது..? என்று சொல்லுமாறு கேட்டாராம்.
இருவரும் ஆளுக்கொரு திசையில்
சென்று பார்த்துவிட்டு திரும்பிவந்து தகவல் சொன்னார்களாம்.
துரியோதனன், தனது அவதானத்தின்
பிரகாரம் மக்களின் மோசமான ( பொய் – சூது – திருட்டு – மோசடி – அயோக்கியத்தனம்
) பக்கங்களையே சொல்லிக்கொண்டிருந்தானாம்.
அவனது பேச்சை நிறுத்திவிட்டு, தருமன் பக்கம் திரும்பிய திருதராஷ்டிரன், “ தருமா இனி நீ சொல். நீ எதனை அவதானித்தாய்..?
“
எனக்கேட்டாராம்.
“ பெரிய தந்தையாரே… நான் பார்த்த மக்கள் அனைவருமே
எனது பார்வையில் நல்லவர்கள்தான். அவர்களிடம் சில குறைபாடுகள் இருந்தபோதிலும் மேன்மையான
இயல்புகளும் இருந்தன. அவைதான் எனது கண்களுக்குத் தென்பட்டன. எங்கள் அஸ்தினாபுரத்து
மக்கள் உங்கள் ஆட்சியில் நன்றாக இருக்கிறார்கள்.
“ என்று தருமன் சொன்னார்.
.jpg)
.png)
