மரணமும், நெருப்பாக ஒளிரும் புத்தர்களும் (வித்யாசாகர்)

 மரணம் நெருப்பைப்போல கனல்கிறது

தொட்டதும் நம்மை நெருப்பாக்கிக் கொள்கிறது 

நெருப்பானதும் சுடுவதும், நெருப்பானதும் ஒளிர்வதும் 

வாழ்ந்துகொண்டிருக்கையில் வரும் வாய்ப்பு;

ஒவ்வொரு விதைகளும் மரமாகிறது 

ஒவ்வொரு மரத்திலும் புத்தர்கள் அமர்வதில்லை 

அமர்ந்தவர் அறிவுபெற்றதும் பெறாததுமெல்லாம் 

நெருப்பிற்கு தெரியாது, மரணம் எதையும் அறியாது;

மரணம் நம் கண்முன்னே தான் எப்போதும் 

வானத்தைப்போல நட்சத்திரங்களைப்போல 

மறைவில் நின்று ஒளிகூடி சொலிக்கிறது

ஓங்கி ஓங்கி மேளச் சத்தமாக, சிலரின் அழுகையாக ஒலிக்கிறது;

மேளச்சத்தமோ அழுகையோ கூட பேரறிவின் மொழிகள்தான்

டும் டும் டும் எனும்போதெல்லாம் உள்ளேயோரு 

ஞானக்கூத்தாட்டம் போடும், அழுகுரல் எச்சரிக்கை விடும் 

நாம் தான் ஏதுமே அறியாமல் ஆடித் தொலைக்கிறோம்;

மொத்தத்தில்; ஆடுவதும் பாடுவதும்

இசைவதும் இசைப்பதும்தான் வாழ்க்கையெனில்,

மரணம் புரிந்து  அது பிறரைச் சுட்டுவிடாமல்

எல்லோர்க்குள்ளும் ஒளிர்வதற்கென வாழ்வதும் பெரிதொரு கனவுதான்;

அதுபோல, ஒரு சிட்டுக்குருவி கத்தும் சத்தமோ 

எங்கோ தூரத்தில் கேட்கும் பால்மணிச் சத்தம் தரும் பயமோ

மாலைகள் தெருவில் தூவி கிடக்கும் அழகோ 

வாழும்போதே நம்மைச் சிந்திக்கத்தூண்டும் எனில்; 

மரணமும் இனிக்கும் மிட்டாயின் நினைவாகவும் 

ஒளிரும் விளக்கின் தீநாக்கின் ஆடலாகவும் 

மீண்டும் மீண்டும் அழிவின்றி கால் தொடும் 

கடலலையின் ஈரமாகவும் கண்ணெதிரே நிலைத்திருக்கும்;

ஆனால் ஒன்றைச் சொல்லவா ?

கண்ணெதிரே மரணம் தெரிவதென்பது 

ஒரு பெண் மலர்வதைப்போல 

மலர்கள் பூக்க, பின் காய்க்க, பழுக்க, பின் இனிப்பதைப்போல 

வாழ்வினொரு சுவையான ரகசியம்தான்; மரணம்!

வாருங்கள், மரணத்தை இனி பயமின்றி தரிசிப்போம், 

அதற்குமுன், ஆண்டு நூறையேனும்

தேடித் தேடி மகிழ்வோடு வாழ்ந்து தீர்ப்போம்; 

வாழ்க்கை வாழ்வதற்கே!! வாழ்க்கை அழகானதே!!

-------------------------------------------------------

வித்யாசாகர்