- சங்கர சுப்பிரமணியன்.
"தம்பி சிவா, இங்க என் மக சிவகா
மதியின் மாமியார்அழுதபடியே சொன்
தொலைபேசியை வைத்து விட்டு வி
மனைவியிடம்சொல்லி அவளையும் அழை
கொண்டு மதி வீட்டுக்குச்சென்றே
அழைத்துக் கொண்டு ஆஸ்பத்திரிசெ
சிகிச்சையைக் கொடுத்தோம்.
சிவகாமிக்கு கவலைப் படும்படி ஒன்
என்றாலும்குறைந்த இரத்த அழுத்
இல்லாததாலும் தான் தலைசுற்றும்
கரணம் என்று டாக்டர் சொன்னபின்தா
கற்பகத்தை அவர்களுக்கு துணையாக
சுழன்று கொண்டிருந்த நினைவிலிரு
என்காதில் காலிங் பெல் மணியின்
எழுந்து முன்கதவின் பக்கம் சென்
"கற்பகம் உன்னை அவங்களுக்கு து
யார் உன்னை அழைத்து வந்தார்கள்?"
"முதல்ல வீட்டுக்குள்ள போங்க. எ
வாசலிலேகேட்கணுமா?" என்றாள்.
"சரி, உள்ளே வா" என்று அவளை வீ
கதவைத்தாளிட்ட பின்,
படுக்கை அறை நோக்கி நடந்தேன். எ
படுத்தாள். என்னை என்றும்இல்லா
மாதிரி மனதாலும் உடலாலும் மிகவு
வாழ்ந்ததில்லை. காரணம் நான் தா
ஒன்றும் தவறில்லை. பெற்றோரின்
கொண்டேன்.
நான் செய்ததுரோகம் திருமணத்தில்
ஈடுபாட்டையும் ஏற்படுத்தவில்லை. மிகவும் ஏழ்மை
குடும்பத்தில் பிறந்துவளர்ந்த அ
குடும்பத்தில் வாழ்க்கைப் பட்டு
பெரிதாக எண்ணினாள். எப்படியும்
ஆனால் இன்று அவளது பார்வை என்று
இல்லாமல் மிகவும் வித்தியாசமாக இருந்தது.
பார்த்த விதம்என்னைச் சுண்டி இழு
எதுவும் பேசாமல் நானும்கட்டிலில் சாய்ந்
எப்போதும் இல்லாத அளவுக்கு அந்த
மிகவும் புதிய அனுபவமாக இருந்
இனிமையான தருணத்தில் அப்படியே அ
ஆசையாகப் பார்த்தபோது என் மூச்சே நின்று
போலிருந்தது.என்னருகே ஊர்மிளா ப
"ஊர்மிளா! நீ எப்படி இங்கு வந்
விதையை அரைத்துக் குடித்து இறந்து விட்
கோண்டிருந்தபோதே அவள்அந்த யூகலி
மரத்தினடியில் பார்த்ததைப் போலவெ
புடவையுடனும் விரித்த தலைமுடியு
பிரகாசமான ஒளியுடனும் மாறி விகா
அப்போது அதிர்ச்சியில் பெரிதா
"ஊர்மிளா......ஊர்மிள்....... ஆ
நின்றன. மூச்சுதிணற மூக்கிலிரு
உடலிருந்து உயிர்
No comments:
Post a Comment