01/01/2020 தமிழில் தேசிய கீதம் பாடப்படமாட்டாது என்ற பொது நிர்வாக உள்நாட்டலுவல்கள் அமைச்சரின் அறிவித்தல் அரசியல் அரங்கில் பெரும் வாதப் பிரதிவாதங்களையும் சர்ச்சைகளையும் விமர்சனங்களையும் உருவாக்கி உள்ளது.
ஒரு ஜனநாயக நாட்டின் தேசிய கீதத்தை, அந்த நாட்டின் குடிமக்களாகிய மற்றுமோர் இனத்தவர் தமது மொழியில் பாடக்கூடாது. அவ்வாறு பாடப்படமாட்டாது. அதற்கு இடமளிக்கப்படமாட்டாது என்று ஓர் அமைச்சர் அறிவித்திருப்பது ஓர் அரசியல் கேலிக் கூத்தாகவே நோக்கப்பட வேண்டும்.
ஏனெனில் தேசிய கீதம் என்பது பொதுவானது. நாட்டின் அனைத்து மக்களுக்கும் உரியது. அனைத்து மக்களும் சொந்தம் கொண்டாடப்பட வேண்டியது. உரிமையுடன் அதனை நேசித்து, மரியாதை செலுத்திச் செயற்பட வேண்டியதே தேசிய கீதமாகும்.
அதிகாரத்தில் உள்ளவர்கள், அதிகாரத்தைக் கொண்டிருப்பதன் காரணமாக தேசிய கீதத்தை ஒரு சாரார் தமது மொழியில் பாடக் கூடாது என்று வரையறுப்பதுவும், அதற்குத் தனித்து உரிமை கொண்டாடுவதும் ஏற்புடையதல்ல. அது தேசியமாகாது. தேசிய உணர்வாகவும் அதனைக் கருத முடியாது. மொத்தத்தில் புனிதமாகப் போற்றிப் பாதுகாக்கப்பட வேண்டிய தேசிய கீதத்துக்கு இழைக்கப்படுகின்ற அவமதிப்பாகவே அதனைக் கருத வேண்டும்.
தேசியம் என்பது ஒரு நாட்டை முழுமைப்படுத்துவது, முழுமையாகப் பிரதிநிதித்துவம் செய்வது. ஒரு தேசத்தை ஒருமித்த அளவில் ஒன்றித்த நிலையில் வெளிப்படுத்துவதும் தேசியமே. தேசியம் இல்லையேல் ஒரு நாடு முழுமையான நாடாக இருக்க முடியாது.
தேசியமும் தேசிய கீதமும் மக்களுடைய இறைமையின் பாற்பட்டது. மக்களின் நேரடியான உரித்துக்கு உரியது என்பதுடன் ஒரு நாட்டின் ஒருமைப்பாட்டிற்கு அடித்தளமாகவும் அது திகழ்கின்றது.
அடாவடித்தனம் ஜனநாயகமாகாது
ஒரு நாட்டைத் தமது தாய் நாடாகக் கொண்டுள்ள அனைத்து மக்களுக்கும் உரியதாக தேசியமும், தேசிய கீதமும் அமைய வேண்டியது அவசியம். அந்தத் தேசியத்தையும், தேசிய கீதத்தையும் இன ரீதியாக - இனக் குழும ரீதியாக அரசியல் நோக்கங்களுக்காகப் பிரித்துப் பார்ப்பவர்கள் தமது தேசத்தை நேசிப்பவர்களாகக் கருதப்படமாட்டார்கள்.
தமது தாய் நாட்டின் மீது பற்றுக்கொண்ட தேசியவாதிகள் என்று அவர்களை அடையாளப்படுத்த முடியாது. சுயநலமும், சுயநல அரசியலும் நிலவுகின்ற அதிகாரம் படைத்தவர்கள் மத்தியில் தேசியமும், தேசிய கீதமும் அவை அவைக்கு உரிய அங்கீகாரத்தையும் அந்தஸ்தையும் பெற்றிருக்கமாட்டாது.
குறிப்பாக அது ஜனநாயகத்தின் பண்பையும் ஜனநாயக விழுமியங்களையும் அத்தகைய ஒரு நிலைமை கொண்டிருக்க மாட்டாது. கொண்டிருக்க முடியாது. ஒட்டு மொத்த அளவில் அது ஜனநாயகத்திற்கு முரணானது. எதேச்சதிகாரப் போக்கிற்கு – சர்வாதிகாரத்திற்கு அடித்தளம் இடுவதாகவே அமையும்.
வரலாற்று ரீதியாக ஒரு நாட்டில் வாழ்கின்ற ஒரு சாராரை, அவர்களின் இனக் குழுமத்தின் அடிப்படையில் தேசிய கீதத்தைத் தமது மொழியில் பாட முடியாது. அவ்வாறு பாடக்கூடாது என்று உத்தரவிடுவதற்கும் நடைமுறையில் செயற்பாடுகளை மேற்கொள்வதற்கும் எந்த வகையிலும் அதிகாரம் கிடையாது.
அத்தகைய அதிகாரத்தைத் தாங்களே கையில் எடுத்துக்கொண்டு மற்றுமொரு சாரார் அதிகார வலிமையைப் பயன்படுத்தி அதனை நடைமுறைப்படுத்தினால், இயல்பாகவே அங்கு இரு நாடுகள் இருக்கின்றன என்றே பொருள்படும்.
அத்துடன் அந்த நாட்டில் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்துகின்ற இனக்குழுமத்தைச் சேர்ந்த மக்களுக்கு மட்டுமே அந்த நாடு உரித்தானது என்ற கசப்பான உண்மையை வெளிப்படுத்துவதாகவே அது அமையும். பல்லின மக்களையும் பல மதங்களைச் சேர்ந்த மக்களையும் கொண்ட ஜனநாயகப் பண்புடைய நாடு என்ற வரைவிலக்கணம் அங்கு இயல்பாகவே இல்லாதொழியும்.
ஜனநாயகம் என்ற போர்வையில் பெரும்பான்மை இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் தங்களுடைய மொழியில் மாத்திரமே தேசிய கீதம் இசைக்கப்பட வேண்டும் என்று அடாவடித்தனம் புரிவார்கள் என்றால் அது சர்வாதிகாரத்தின் வெளிப்பாடாகவே அமையும். ஒருபோதும் அது ஜனநாயகப் பண்பைப் பிரதிபலிப்பதாக அமையாது. ஜனநாயகப் பண்பை அது கொண்டிருக்கவும் முடியாது.
அரசியல் நகைமுரண்
இலங்கையைப் பொறுத்தமட்டில், தேசிய கீதம் என்பது பெரும்பான்மை இனத்தவராகிய சிங்கள மக்கள் மட்டுமே உரிமை கொண்டாடி வந்துள்ளார்கள். இலங்கையின் தேசிய கீதம் அதன் மூல மொழியாகிய சிங்கள மொழியில் எந்த அளவுக்கு அழகாகவும், ஆழமான பொருள் பொதிந்ததாகவும் காணப்படுகின்றதோ, அதே அளவில் அழகாகவும் ஆழமான பொருள் உடையதாகவும் தமிழிலும் திகழ்கின்றது.
இந்த நாட்டின் தேசியத்தையும் தேசிய கீதத்தையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு சிங்கள மக்கள் எந்த அளவுக்குத் தேசியப் பற்றைக் கொண்டிருக்கின்றார்களோ, அதற்கு சற்றும் சளைக்காத வகையில் அந்தப் பற்றுணர்வை சிறுபான்மை தேசிய இன மக்களாகிய தமிழ்பேசும் மக்களும் கொண்டிருக்கின்றார்கள். அதில் எந்தவிதமான சந்தேகமும் கிடையாது. அந்நியர் இந்த நாட்டை ஆக்கிரமித்திருந்தபோது சுதந்திர வேட்கை கொண்டு சுதேசிகள் என்ற அடிப்படையில் அனைத்து இன மக்களுமே தமது தேசத்தின் மீதான பற்றுதலை உளப்பூரர்வமாக உன்னதமான ஒரு நிலையில் வெளிப்படுத்தி இருந்தார்கள்.
ஆனால் அந்நியரிடமிருந்து பெற்ற சுதந்திரத்தைத் தங்களுக்கு மட்டுமே உரித்தானது என்ற உணர்வின் அடிப்படையில் பெரும்பான்மை இனத்தவராகிய சிங்கள மக்கள் செயற்பட்டு வருவது ஒன்றும் புதிய விடயமல்ல. சுதந்திரத்தின் மீதான அந்த ஆக்கிரமிப்பு படிப்படியாக வளர்ச்சிப் போக்கில் அதிகரித்து தேசிய கீதத்தைத் தமிழில் பாட முடியாது என்று அதிகாரபூர்வமாக அறிவிக்கின்ற நிலைமையை வந்தடைந்திருக்கின்றது.
இலங்கையை ஒருமித்த ஒரு நாடாக, பிளவுபடாத ஒரு நாடாகப் பேணிப் பாதுகாத்து முன்னெடுத்துச் செல்ல வேண்டும் என்ற பேரின அரசியல்வாதிகளினதும், பேரின மக்களினதும் அரசியல் நிலைப்பாட்டுக்கு தேசிய கீதத்தை மொழிவாரியாகப் பிரித்துப் பேதம் காட்டுவது முரணான ஒரு நிலைப்பாடாகும்.
பிளவுபடாத நாடாக ஒரே நாடாக இலங்கை திகழ வேண்டும் என்று அரசியல் ரீதியான ஆவலைக் கொண்டுள்ளவர்கள் தேசிய கீதத்தை சிறுபான்மை இன மக்களாகிய தமிழ் மக்கள் தமது தாய்மொழியில் பாடக்கூடாது. அவ்வாறு பாட முடியாது என்று தடைவிதிப்பது ஓர் அரசியல் நகைமுரணேயன்றி வேறில்லை.
ஆங்கிலேயரிடமிருந்து சுதந்திரம் பெற்றதன் பின்னர் 1949ஆம் ஆண்டு சிங்களத்திலும் அதேபோன்று தமிழிலும் சுதந்திரதின கொண்டாட்டத்தின்போது தேசிய கீதம் பாடப்பட்டதாக வரலாற்றுப் பதிவுகள் கூறுகின்றன. அதற்குப் பின்னர் நல்லாட்சி அரசாங்கத்திலேயே சுதந்திர தினத்தன்று தமிழில் தேசிய கீதம் பாடப்பட்டதாகக் கூறப்படுகின்றது.
அரசாங்கத்தின் அதிகார நிலைப்பாடு என்ன?
இரண்டு தேசிய கட்சிகளும் இணைந்து அமைத்த நல்லாட்சியின் பின்னர், 2019 இன் ஜனாதிபதி தேர்தலில் இனவாதத்தை முன்னிலைப்படுத்தி ஆட்சியைக் கைப்பற்றியுள்ள ஜனாதிபதி கோத்தபாய தலைமையிலான அரசாங்கத்தில் பொதுநிர்வாக அமைச்சர் 2020ஆம் ஆண்டின் சுதந்திர தின நிகழ்வில் தமிழ் மொழியில் தேசிய கீதம் பாடப்படமாட்டாது என்ற அறிவித்தலை வெளியிட்டுள்ளார். இது பொதுநிர்வாக அமைச்சர் என்ற வகையில் அதிகாரபூர்வமாக வெளிப்படுத்தப்பட்ட ஓர் அறிவித்தலாகும்.
இது அமைச்சு மட்டத்தில் 2020ஆம் ஆண்டின் சுதந்திர தினக் கொண்டாட்டம் தொடர்பிலான கூட்டத்தில் எடுக்கப்பட்ட தீர்மானத்திற்கமைய இந்த அறிவித்தல் வெளியிடப்பட்டது என்பது கவனத்திற் கொள்ளப்பட வேண்டியது. இந்த விடயம் வெறுமனே ஓர் அரசியல் ரீதியான பிரசார கருத்தாகவோ அல்லது அரசியல் ரீதியானதொரு கருத்தாகவோ ஏதேனும் உரையொன்றில் வெளிப்பட்டதல்ல. அமைச்சு ரீதியான அதிகாரபூர்வமான அறிவித்தலாகும்.
இது ஓர் அரசியல் நகைமுரணாக ஒரு வகையில் காணப்படுகின்ற அதேவேளை இனவாத எதேச்சதிகார ஆட்சிப் போக்கின் மிக மிக ஆபத்தான நிலைமையின் ஓர் அறிகுறியாகவே இந்த அறிவித்தல் வெளிப்பட்டிருக்கின்றது.
இந்த அறிவித்தலின் தீவிரத் தன்மையை, ஓர் அரசாங்கத்தின் இனரீதியான ஒரு நிலைப்பாட்டை வெளிப்படுத்துகின்ற தன்மையை வெளிப்படுத்தியிருந்த போதிலும், அது குறித்த உண்மையான அதிகாரபூர்வ நிலைப்பாடு என்ன என்பதை அரசாங்கம் நாட்டு மக்களுக்கு வெளிப்படுத்தி இருக்க வேண்டும். ஆனால் அது நடைபெறவில்லை.
மாறாக இந்த அறிவித்தல் காட்டுத்தீயைப் போன்று நாட்டில் குறிப்பாக தேசிய சிறுபான்மை இன மக்கள் மத்தியில் பேரதிர்ச்சியையும் அரசியல் ரீதியானதோர் அச்ச நிலைமையையும் ஏற்படுத்தி – அதன் விளைவாக பல்வேறு தரப்பினரும் கண்டனங்களையும் விமர்சனங்களையும் முன்வைத்த பின்பே அத்தகைய முடிவு எதுவும் அரச மட்டத்தில் எடுக்கப்படவில்லை என்ற அறிவித்தல் வெளியாகியது.
அந்த அறிவித்தலும்கூட அரசியல் கருத்துக்களாகவே வெளியாகி உள்ளன. இந்த விடயத்தில் அரசாங்கத்தின் அதிகாரபூர்வ நிலைப்பாட்டை வெளிப்படுத்துகின்ற அறிவித்தலாக அல்லது விளக்க அறிவித்தலாக வெளியாகவில்லை. இந்த விடயத்தில் அரசாங்கம் மௌனம் சாதித்திருக்கின்றது. பொது நிர்வாக அமைச்சின் தீர்மானத்தை அரசாங்கம் அங்கீகாரம் அளித்திருக்கின்றதோ, அதுதான் அதன் நிலைப்பாடோ என்ற ஐயப்பாட்டை இது ஏற்படுத்தி உள்ளது.
மறைமுக நிகழ்ச்சி நிரல்
புராதன மன்னர் ஆட்சிக் காலத்திலிருந்து தமிழ் மக்கள் குறிப்பாக வடக்கையும் கிழக்கையும் அத்துடன் வேறு பிரதேசங்களையும் தமது தாயகப் பிரதேசமாகக் கொண்டிருந்த போதிலும், தமிழ் மக்களை இந்த நாட்டின் பூர்வீகக் குடிகளாக பேரின அரசியல்வாதிகள் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. அந்த வரலாற்று உண்மையை அவர்கள் மறைத்து இல்லாதொழிப்பதற்காகவே பல்வேறு உத்திகளையும் நடவடிக்கைகளையும் மேற்கொண்டு வந்துள்ளார்கள். தமிழ் மக்களின் தாயகப் பிரதேசங்களைக் கபளீகரம் செய்வதற்கான நடவடிக்கைகள் தொடர்ந்து இடம்பெற்று வருகின்றன.
தமிழர் தாயகத்தில் சிங்களத்தையும் பௌத்தத்தையும் ஊடுருவச் செய்து அதனைப் படிப்படியாக அரித்து இல்லாமல் செய்வதற்காகவே மகாவலி அபிவிருத்தித் திட்டம், சிங்களக் குடியேற்றத் திட்டம், பௌத்த மதத்தின் புராதன சின்னங்களைத் தமிழர் பிரதேசங்களில் பேணி பாதுகாக்கின்ற திட்டம், அவற்றைப் புனரமைக்கின்ற நடவடிக்கைகள் என்பன போன்ற பல்வேறு நடவடிக்கைகளை பேரின அரசியல்வாதிகளும் ஆட்சியாளர்களும் காலத்துக்குக் காலம் பல்வேறு வடிவங்களில் முன்னெடுத்து வருகின்றார்கள்.
இது சிங்கள பௌத்த தேசியத்தின் விரிவாக்கச் செயற்பாடாக, அதையொட்டிய பலம் வாய்ந்த மறைமுக நிகழ்ச்சி நிரலின் அடிப்படையில் முன்னெடுக்கப்பட்டு வருகின்றது. இராணுவத்தினர் நிலைகொண்டுள்ள பிரதேசங்களில் புத்தர் சிலைகளை நிறுவி வணங்குவதாகவும், பின்னர் அங்கு பௌத்த துறவிகளைக் குடியேறச்செய்து அந்த இடங்களில் பௌத்த விகாரைகளை அமைப்பதும் இந்த நிகழ்ச்சி நிரலின் ஒழுங்கிலேயே மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றது.
இவ்வாறு புத்தர் சிலைகளை நிறுவுகின்ற இடங்களிலும், புதிய பௌத்த விகாரைகளை நிர்மணிக்கும் இடங்களிலும் அவற்றுக்கான பெயர்ப்பலகைகளில் அல்லது படிகக்கற்களில் புராதன விகாரை என்று பெயரிடுவதையும் அதிகாரம் வாய்ந்தவர்கள் வழக்கமாகக் கொண்டுள்ளார்கள். அந்த இடங்கள் மிகப் பழைமையானவை, புராதன காலந்தொட்டு அவைகள் இருந்து வந்துள்ளன என்று வாதிடுவதற்கு ஏதுவாக இத்தகைய பெயர் சூட்டல் செயற்பாடுகள் முன்னெடுக்கப்பட்டிருப்பதைக் காண முடிகின்றது.
மிகவும் பழைமை வாய்ந்த இந்து மத வழிபாட்டு இடங்களை ஆக்கிரமித்து, அவற்றை தொல்பொருள் திணைக்களத்திற்கு உரிய இடங்கள் என பிரகடனப்படுத்தி, அந்தத் திணைக்களத்தின் ஊடாக பௌத்த மதச் சின்னங்களையும் வணக்கத் தலங்களையும் உருவாக்குகின்ற நடவடிக்கைகளையும் அரச தரப்பினர் பகிரங்கமாக மேற்கொண்டு வருவது ஆட்சியாளர்களின் இந்தக் கபடத் தன்மையை வெளிப்படுத்துவதாக அமைந்திருக்கின்றது.
முல்லைத்தீவு நீராவியடி பிள்ளையார் ஆலய விவகாரம், திருகோணமலை கன்னியா பிள்ளையார் கோவில் விவகாரம் என்பன இதற்குரிய நிதர்சனமான சான்று பகர்கின்ற சம்பவங்களாக இடம்பெற்றிருக்கின்றன.
கறுப்பு தினம்
சிறுபான்மை தேசிய இனமாகிய தமிழ் மக்கள் மீதும் தமிழ் இனத்தின் மீதும் பேரினவாதிகள் மேற்கொண்டுள்ள ஆக்கிரமிப்பு மற்றும் அடக்குமுறை நடவடிக்கைகளில் ஒரு முக்கிய அம்சமாகவே தேசிய கீதத்தைத் தமிழ் மொழியில் பாட முடியாது என்ற நிலைப்பாட்டை பேரினவாதிகள் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.
நாடு ஆங்கிலேயரிடமிருந்து சுதந்திரம் பெற்றதன் பின்னர் 1949ஆம் ஆண்டின் பின்னர் பல வருடங்களாக சுதந்திர தினத்தன்று தமிழில் தேசிய கீதம் பாட அனுமதிக்கப்படவில்லை என்பது மிகவும் கசப்பானதோர் உண்மையாகும். இது அப்பட்டமான இனரீதியான அடக்குமுறையே அன்றி வெறொன்றுமில்லை.
சுதேசிகளான சிங்களவர்களும் தமிழர்களும் இந்த நாட்டின் பரம்பரைக் குடிமக்களாக வாழ்ந்திருக்கின்றார்கள் என்பதை நாட்டை ஆக்கிரமித்திருந்த ஆங்கிலேயர் வழங்கிய சுதந்திரத்தின் மூலம் உறுதிப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றது. அதேவேளை சுதேசிகளாகிய சிங்களவர்களும் தமிழ்பேசும் மக்களும் சுதந்திரம் அடைந்துள்ளார்கள் என்ற யதார்த்தத்தை – நிலைப்பாட்டைத் தங்களுக்கிடையில் பகிர்ந்து கொள்வதற்குப் பேரினவாதிகள் அனுமதிக்கவில்லை.
இந்த சுதந்திர மறுப்பு நிலைப்பாடு காரணமாகவே தமிழ் மக்கள் தமது அரசியல் உரிமைக்கான தமது சாத்வீகப் போராட்டத்தின் போது பல வருடங்களாக இலங்கையின் சுதந்திர தினத்தைக் கரிநாளாகக் கருதி அன்றைய தினம் தமது பிரதேசங்களில் கறுப்பு கொடிகளைப் பறக்கவிட்டிருந்தார்கள்.
அரசாங்கம் தனது நிர்வாகப் பொறிமுறைகளின் ஊடாக சுதந்திர தினத்தைத் தேசிய கொண்டாட்ட நாளாக அறிவித்து கொண்டாடியபோது தமிழ் மக்கள் அந்த நாளைக் கறுப்பு தினமாக, துக்க தினமாக அனுஷ்டித்து வந்துள்ளார்கள். இதனால் சுதந்திர தினத்தன்று கறுப்புக் கொடி கட்டியவர்களையும் கறுப்பு கொடிகள் பறக்கவிடப்பட்ட இடங்களைச் சூழ்ந்திருந்த தமிழ் மக்களும் ஆயுதப்படைகளினால் அச்சுறுத்தப்பட்டார்கள். பலர் கைது செய்யப்பட்டு விசாரணைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு விளக்கமறியலிலும் வைக்கப்பட்டார்கள்.
இவ்வாறு கரிய வரலாற்று பின்புலத்தைக் கொண்டுள்ள சுதந்திர தினத்தன்று தமிழில் தேசிய கீதம் பாடப்பட்டால் என்ன பாடப்படாவிட்டால் என்ன என்றதோர் அரசியல் ரீதியான விரக்தி நிலைமைக்கும் தமிழ் மக்கள் தள்ளப்பட்டிருந்தார்கள்.
தமிழில் அழகாக தேசிய கீதம் வடிவமைக்கப்பட்டு பாடசாலைகளில் முன்னர் பாடப்பட்டிருந்த போதிலும் தமிழர்கள் மத்தியில் பெரும்பான்மையானவர்களுக்கு தேசிய கீதம் மனதில் படியவில்லை. மனப்பாடமாகவில்லை.
பொது நிகழ்வுகளில் தேசிய கீதம் இசைக்கப்படும்போது, உளப்பூர்வமாக அதனை ஏற்று உணர்வுடன் அதனை அங்கீகரித்து மரியாதை செலுத்துகின்ற மன உணர்வுகள் அவர்களிடம் காணப்படவில்லை. சிங்கள மொழியில் தேசிய கீதம் பாடப்படுவதும், தேசிய கீதத்தை அரசியலாக்கி அதனை ஆக்கிரமிப்பின் ஓர் அடையாளமாகத் தமிழ் மக்கள் மத்தியில் ஆட்சியாளர்கள் கையாள்வதுமே இதற்கு முக்கிய காரணங்களாகும்.
இத்தகைய ஒரு நிலையிலிருந்து மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்த மைத்திரி – ரணில் கூட்டு அரசாங்கத்தின் செயற்பாட்டுக்கு ஜனாதிபதி கோத்தபாய தலைமையிலான அரசாங்கம் முற்றுப்புள்ளியிட முற்பட்டிருப்பது நிலைமைகளை மேலும் மோசமாக்குவதற்கே வழிவகுக்கும். சுதந்திர தினத்தின் மீதும் தேசிய கீதத்தின் மீதும் தமிழ் மக்கள் மரியாதை செலுத்துவதற்குப் பதிலாக அவற்றைப் புறக்கணிப்பதற்கே அது வழிவகுக்கும்.
இது இந்த நாட்டின் ஒருமைப்பாட்டிற்கும் பல இனங்கள் இணைந்து வாழ்வதற்கும், அவர்கள் மத்தியில் நல்லிணக்கத்தையும், ஐக்கியத்தையும் ஏற்படுத்துவதற்கு மிகப் பெரிய தடைக்கல்லாகவே அமையும் என்பதில் எந்தவிதமான சந்தேகமும் இல்லை.
பி.மாணிக்கவாசகம் - நன்றி வீரகேசரி
No comments:
Post a Comment