.
பாதல் சர்க்கார் (Badal Sircar) இறந்துவிட்டார் என்ற செய்தியை முதன்முதலாக கீற்றுவில் வந்த “பாதல் சர்கார் (15.07.1925 – 13.05.2011) – பண்பாட்டு நெறியாளர்” என்ற கட்டுரையின் மூலமாக அறிந்தேன். அதன் பிறகுதான் அந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை ஹிந்துவின் பிரத்தியேக பக்கங்களில் சில நாடகத்துறையைச் சேர்ந்த பிரபலங்களின் கருத்துக்களை படித்தேன்.
அதனைத் தொடர்ந்து பழைய அனுபவங்களை மனம் அசைபோடத் துவங்கியது.
நாடகம் என்ற சொல் நமக்கு எப்பொழுது அறிமுகமாகியது? புதிய வித்தியாசமான நாடகங்கள் யாரால் எத்தகைய சூழல்களில் எனக்கு அறிமுகமாகியது? அவை எனக்குள் ஏற்படுத்திய தாக்கங்கள் என்ன? பாதல் சர்க்காரின் நாடகம் எனத் தெரியாமலே பார்த்த நாடகம் எது? என இவ்வாறாக பள்ளிப்பருவ காலத்திலிருந்து ஞாபகங்கள் பின்னிலிருந்து முன்னோக்கி வரத்துவங்கின.
“பாதல் சர்க்காரின் நாடகங்கள்” கோ. ராஜாராம் என்பவரால் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்ட புத்தகம் என்னுடைய புத்தக அலமாரியில் உள்ளது. அதனை நான் வாங்கி 15 வருடங்கள் அல்லது அதற்கும் மேலாக இருக்கலாம். அன்னம் வெளியீடு. டிசம்பர் 1992ல் வந்த முதல் பதிப்பு அது. அந்த புத்தகத்தை வாங்கிய நேரத்து நினைவுகள் அழிந்துவிட்டன. மீண்டும் பாதல் சர்க்காரின் மறைவு குறித்த செய்தியைத் தொடர்ந்து அதை எடுத்து படிக்கத் துவங்கினேன்.
மூன்றாவது நாடகம் (தமிழாக்கம் பிரபஞ்சன்) என்ற பாதல் சர்க்காரின் ஒரு கட்டுரையும், இன்பமயமான இந்திய வரலாறு, போமா, ஸ்பார்டகஸ் ஆகிய மூன்று நாடகங்களின் மொழிபெயர்ப்பு புத்தகம்.
பள்ளியில்தான் முதன்முதலாக நாடகம் என்ற சொல் நமக்கு அறிமுகமாகிறது. பள்ளி ஆண்டுவிழாவில் வரலாற்று நாடகங்கள்இ சமூக நாடகங்களை பள்ளி ஆசிரியர்கள் மாணவர்களை வைத்து பல நாட்களாக ரிகர்சல் பார்ப்பதும், விழாவன்று எல்லா மாணவர்களையும் யாரென்றே அடையாளம் தெரியாத வண்ணம் வேஷம் கட்டி மேடை ஏற்றுவதும் வித்தியாசமான அனுபவங்களாக என்றென்றைக்கும் மறையாத அனுபவங்களாக மனதில் பதிவாகிறது.
பதினொன்றாம் வகுப்பில் என் பள்ளியில் சேர்ந்த மாதவன் என்னும் நன்பனுடனான நட்பே நவீன நாடகங்கள் பற்றி அறிந்துகொள்ள காரணம். அவனுக்கு இசை, நாடகம், ஓவியம், எழுத்து, நாட்டுப்புற கலைகள் ஆகிய
துறைகளில் ஆர்வம் அதிகம். அவனுடனான தொடர்பே ஒரு புதிய உலகை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தியது.
ஒரு அதிகாலை நேரத்தில் எங்கள் பனிரெண்டாம் வகுப்பு முடிந்த விடுமுறையில் அவனுடன் மதுரையில் உள்ள சுந்தர் காளி அவர்களுடைய வீட்டிற்கு என்னை அழைத்துச் சென்றான். அவர்கள் சுதேசி என்ற நாடக அமைப்பை நடத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த நேரத்தில் அவர்கள் நிறைய நாடக ரிகர்சல்கள் நடத்திக் கொண்டிருந்திருக்கிறார்கள், இவனும் அவர்களுடைய ரிகர்சல்களுக்கு சென்று கொண்டிருந்திருக்கலாம். அவருக்கு அவன் நன்கு அறிமுகமாகியிருந்திருக்கிறான். போகும் வழியெல்லாம் எனக்கு நவீன நாடக இயக்கங்கள் பற்றியும், நாடக குழுக்கள் பற்றியும், அவர்கள் அரங்கேற்றிய நாடகக் கதைகள், அவை தொடர்பான சம்பவங்களை எனக்கு விளக்கிக் கொண்டே வந்தான். எனக்கு அவன் சொன்ன விசயங்களெல்லாம் ஆச்சரியமாகவும் உற்சாகம் ஏற்படுத்தக்கூடியதாகவும் இருந்தது.
பொதுவாக இத்தகைய நவீன நாடக செயல்பாடுகளில் ஈடுபடுபவர்களெல்லாம் இடதுசாரி சிந்தனை உடையவர்களாகத்தான் இருப்பார்கள் என்று அவன் கூறியதன் விளைவாக அத்தகைய மனிதர்களை சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆவல் எனக்குள் பெருகியது. அநேகமாக என் நண்பன் அமெரிக்கன் கல்லூரியில் சேர்வது சம்பந்தமாகத்தான் அவரை பார்க்க சென்றிருக்கலாம் என நினைவு.
பேசிக் கொண்டே இருவரும் ஒரு பெரிய பங்களாவின் வெளிப்புறச் சுவர் அருகே வந்தோம். அவன் அதன் வெளிக்கதவைத் திறந்தான். எனக்கு ஆச்சரியம் “ஏதடா இவன் ஏதோ பெரிய பணக்காரர்களின் பங்களா கதவை திறக்கிறானே, சும்மாவேனும் நம்மை பயமுறுத்த நடிக்கிறானோ!” என்று சந்தேகம். ஆனால் உண்மையில் அந்த பங்களாதான் சுந்தர் காளி அவர்களின் வீடு. வெளிக் கதவிற்கும் பங்களாவிற்கும் இடையில் உள்ள புல்வெளியைக் கடக்கும் பொழுது அவனிடம் பயந்து கொண்டே கேட்டேன், “ஏன்டா இதுமாதிரி பங்களாக்களில் நாய்கள் இருக்குமே?”. “அதெல்லாம் இல்லை, வா!” என்றான். எனக்கு புரிந்தது ஏற்கனவே அவன் இங்கு வந்திருக்கிறான் என்று.
அது அந்தக் காலத்து வகையான பங்களா. துவக்கமே ஒரு பெரிய வராந்தா அதைத் தாண்டி உள்ளே பெரிய ஹால் கண்ணில் பட்டது. அதில் ஒரு மேஜையின் மீது நிறைய புத்தகங்கள் கலைந்து கிடந்தது. நாங்கள் வராந்தாவிற்கு ஏறும் படிக்கட்டுகளிலேயே சிறிது நேரம் நின்று கொண்டிருந்தோம். யாரோ வேலைக்காரரிடம் “சுந்தரை பார்க்க வந்திருக்கிறோம்” என மாதவன் சொல்லி அனுப்பினான்.
நான் ஆச்சரியத்தில் வாயை மூடாமல் அந்த பங்களாவையே சுற்றிசுற்றி பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். இத்தனை வசதியானவர்கள் கூட இடதுசாரி சிந்தனை உடையவர்களாக இருப்பார்கள் என்று கனவிலும் நினைத்ததில்லை. அவர்கள் அமைப்புரீதியான இடதுசாரிகள் இல்லை என்பதன் அர்த்தம் ஒரு வேளை இதுவாக இருக்கலாமோ என யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
சிறிது நேரத்தில் இரவு உடையில் அவர் வந்தார். முன் வழுக்கை என்று சொல்லத்தக்க வகையில் ஏறிய நெற்றியும் தாடியுமாக. அவருடன் மாதவன் என்ன பேசினான் என்பதெல்லாம் ஞாபகமில்லை. அந்த உருவத்தை என் மனதில் பதியவைத்துக் கொள்வதிலேயே மனம் அதிகமும் ஈடுபாடு கொண்டிருந்தது. அவரும் என்னைக் குறித்தெல்லாம் அவனிடம் ஏதும் கேட்கவில்லை. சுருக்கமாக முடித்துக் கொண்டு எங்களை அனுப்பி வைத்தார்.
அதன் பிறகு மாதவனுடன் அரசரடியில் ஒரு அரங்கில் நடந்த “உருளும் பாறைகள்” நாடகம் பார்த்தேன். அதில் ஒரு வசனம் வரும் அடிமைகளைப் பார்த்து சவுக்கை சுழற்றியபடி ஒரு கங்கானி கூறுவான்இ “ம்..உழைத்தால்தான் முன்னேற முடியும்!” பாறைகளை சுமந்துகொண்டு செல்பவர்கள் கேட்பார்கள் “யார் உழைத்தால் யார் முன்னுக்கு வரலாம்?” காலங்கள் பல உருண்டோடினாலும் சில விசயங்கள் மறப்பதில்லை.
ஸ்பார்டகர்ஸ் நாடகத்தை மதுரை சித்திரை பொருட்காட்சி நடைபெறும் அரங்கில் பார்த்தேன். சென்னை அருங்காட்சியக அரங்கில் நிஜ நாடக இயக்கத்தினரின் “கலிலியோ கலிலி”இ இன்குலாபின் “அவ்வை” போன்ற பல நாடகங்களை பல்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் காணும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.
நாடகம் குறித்த கோட்பாடுகளை நண்பர்கள் கூறக் கேட்டும், பல கட்டுரைகளில் படித்தும் மிகப் பெரிய ஈர்ப்பும் ஈடுபாடும் ஏற்பட்டது. தமிழகத்தை பொறுத்தவரை இத்தகைய போக்குகள் மிகச்சிறு பிரிவினர் மத்தியில் மட்டுமே போய்ச் சேர்கிறது. பெரும்பான்மையான மக்கள் மத்தியில் இவை குறித்த சிறு சலனங்கள் கூட இல்லை. மேலும் இத்தகைய நாடகங்களை இயக்குவதும் நடிப்பதும் தங்களை வித்தியாசமான வழிகளில் பிறருக்கு குறிப்பாக சினிமாத்துறைக்கு அடையாளம் காட்டுவதற்கும்இ சினிமாவை நோக்கி முன்னேறுவதற்குமான வழியாக இருந்திருக்கிறது.
ஆனால் இத்தகைய நவீன நாடகங்களுக்கான தேவை இன்றும் முன்னெபோதையும் விட அதிகமாக இருந்து வருகிறது. தமிழக சூழலில் நாடகம் என்பது எப்பொழுதுமே சினிமாவுக்கு முந்தைய ஒரு வடிவமாக பார்க்கப்பட்டு வந்துள்ளது. ஆனால் அது குறித்த தீவிர சிந்தனைகள்இ இரண்டு மீடியாக்களையும் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளாததையும்இ ஒன்றை மற்றொன்றுக்கு மாற்றீடாக்கி குழப்பிக் கொள்வதுமாகவேபடுகிறது.
வர்த்தக சினிமாவில் பார்வையாளர்களோடு எந்த நேரடியான தொடர்பும்
கலைஞர்களுக்கு. நடிகர்களுக்கு இருப்பதில்லை. பார்வையாளர்களின் கற்பனைக்கும், சிந்தனைக்கும் சவால்விடுவதும் தூண்டுகோளாக இருப்பதுமான எந்த முயற்சியும் சினிமாவில் இருப்பதில்லை. பார்வையாளர்களின் பங்கேற்பையும் இடையீட்டையும் உற்சாகத்தையும் கோருகின்ற தேவை வர்த்தக சினிமாவுக்கு அதன் அடிப்படையிலேயே இல்லை. சினிமாவில் இத்தகைய வழிகளில் துளி முயற்சியும் தமிழகத்தில் இதுவரை முயற்சித்தும் பார்க்கப்படவில்லை.
சினிமா நடிகர்களுக்கு தங்கள் படைப்பு மீதும் நடிப்பு மீதும் எந்த சமூக அக்கறையும் பொறுப்புணர்வும் இருப்பதில்லை, அது அதன் அமைப்பிலேயே அத்தகைய பொறுப்புணர்விலிருந்து அவர்களுக்கு விடுதலை அளித்துவிடுகிறது.
ஆனால் நாடகம் என்பது அதிலும் குறிப்பாக நவீன நாடகம், கலைஞர்களுக்கும் பார்வையாளர்களுக்குமான முழுமையான பரஸ்பர உறவையும் இடையீட்டையும் சார்ந்து இயங்குகிறது. அதன்மூலமாக கலைஞர்களின் சமூக பொறுப்பையும் படைப்புகளின் மீதான தங்கள் பொறுப்புணர்ச்சியையும் எப்பொழுதும் கோருகிறது. கலைஞர்களை தங்கள் பார்வையாளர்களை நோக்கி எப்பொழுதும் தங்கள் சிந்தனைகளையும் செயல்பாடுகளையும் ஒருமுகப்படுத்தக் கோருகிறது.
முற்போக்கான கருத்துக்களையும், பரிட்சார்த்தமான முயற்சிகளுக்குமான வாய்ப்புகளை நாடகம் எப்பொழுதும் தன்னகத்தே பாதுகாத்து வைத்திருக்கிறது. பாதல் சர்க்கார் போன்றவர்களது ஆய்வுகளும் முயற்சிகளும் இத்தகைய பாணியலானவை என்பதே அவர் என்றென்றைக்கும் நினைவு கூர வேண்டியவராக நமக்குத் தெரிகிறார்.
அவருடைய “இன்பமயமான இந்திய வரலாறு” நாடகம் ரஜினி பாமிதத்தின் “இன்றைய இந்தியா” வரலாற்று ஆய்வு நூலை நாடகமாக மாற்ற முயற்சித்த முக்கிய படைப்பு. அந்த நாடகத்தை படித்துப் பார்க்கும் பொழுதே வரலாற்றில் முதுகலை பட்டம் படித்தவர்களால் கூட புரிந்து கொண்டிருக்க முடியாத ஆழத்தோடு இந்திய வரலாறை அதன் பிள்ளைகளுக்குச் சொல்லித் தர முயலும் அரிய முயற்சியை இனங்காண முடிகிறது. இத்தகைய படைப்புகள் இன்றைய சூழலில் அதிக முக்கித்துவம் பெறுகிறது. அது போன்ற நாடகங்களை இந்த நாட்டின் மூலைமுடுக்குகள் தோறும் ஆயிரமாயிரம் நாடகக் குழுக்களாக
இளைஞர்கள் அரங்கேற்ற வேண்டியது நம் காலத்தின் – அதிலும் குறிப்பாக உலகமயமாக்கம் நவீனமயமாக்கம் காலகட்டத்தில் – கட்டாயத் தேவையாக உள்ளது.
நவீன நாடகங்களை முன்னெடுப்பதும், புதிய சூழல்களில் புதிய கதைகளை உருவாக்குதலும், புதிய பரிட்ச்சார்த்த முயற்சிகளில் ஈடுபடுவதற்கும்
இளைஞர்களை ஊக்கப்படுத்த வேண்டியது இடதுசாரி சிந்தனை
உடையவர்களின் வரலாற்றுக் கடமையாகும்
Nantri: Natkurippukal
No comments:
Post a Comment